7 Νοεμβρίου: Ὄχι ἁπλᾶ ἡ σημαντικότερη, ἀλλά ἡ μοναδική ἑορτή τῆς ἀνθρωπότητος!

Ἐπέτειοι ὑπάρχουν πάμπολλες. Γιορτοῦλες, πολυάριθμες. Μεγάλη ἑορτή ὅμως μόνο μία, ἡ σημερινή. Θα φανοῦν ποτέ ἀντάξιές της οἱ σημερινές κατάπτυστες, ἀλλοτριωμένες και ἀποπροσανατολισμένες γενεές μας? Θα προλάβομε να δοῦμε να πρυτανεύει ὁ ὀρθολογισμός ἔναντι τῆς ἀπίστευτης ἠλιθιότητας και διαφθορᾶς? Θα δοῦμε ναυτικούς μας στο ναύσταθμο να ὑψώνουν το σφυροδρέπανο και το τιμημένο ὄνομα «ΑΒΡΟΡΑ», και να στρέφουν τά πυροβόλα τους ἐνάντια στον ταξικό μας δυνάστη? Θα μᾶς δώσουν την εὐκαιρία να ὑψώσουμε και μεῖς κόκκινες και κοκκινόμαυρες σημαῖες στα καπνίζοντα ἐρείπια τοῦ μισητοῦ οἴκου τῆς χούντας με τήν κοινοβουλευτική προβιά? Θα καταφέρουμε να ἀποσπάσουμε ἀπό τά νύχια τους τους ζωτικούς γεωγραφικούς χώρους πού μᾶς ἀναλογοῦν για να στήσουμε τά κοινωνικά συστήματα πού ἐπιθυμοῦμε?

Εἶναι δυνατόν το αὐτονόητο να καθίσταται ἄπιαστο ὄνειρο? Εἶναι δυνατόν ἡ κορωνίδα τῆς ἀνθρωπότητος να ὑποτάσσεται στην χαοτική καί χυδαία ἁρπακτικότητα τῶν καπιταλιστικῶν μιασμάτων? Κακῶς φοβίζουν κάποιους ἀπό μᾶς, δεν εἶναι παρά τιποτένιοι και «χάρτινες τίγρεις». Γιατί να μᾶς κλέψουν μελλοντικές γενεές τη δόξα πού δικαιωματικά μᾶς ἀνήκει να τους πετάξουμε ἐμεῖς στα σκουπίδια ὅπου ἀνήκουν?

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΚΤΩΒΡΙΟ!