Ποῦ μᾶς πᾶνε, καί ποῦ νά τούς πᾶμε?

Ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν τραπεζική κρίση τοῦ 2008, ἡ διεθνής ἐργατική τάξη, ἀλλά καί οἱ λεγόμενοι μικρομεσαῖοι, βιώνουμε ἕνα πρωτόγνωρο κατήφορο ὅσον ἀφορᾶ τό βιοτικό μας ἐπίπεδο. Μέ τήν ἐπίκληση μιᾶς κρίσεως καθαρά ἀνθρωπογενοῦς, ἡ ὁποία δέν δικαιολογεῖται ἀπό κάποιες φυσικές – ἀντικειμενικές αἰτίες παρατηροῦμε ἕνα ῥαγδαῖο ἄνοιγμα τῆς ψαλίδας μεταξύ πλουσίων καί πτωχῶν. Βλέπουμε στήν πράξη νά καταρρίπτονται δημοφιλεῖς οἰκονομικές θεωρίες τῶν καπιταλιστῶν μέ ταυτόχρονη αὔξηση τῆς ἀνεργίας, τοῦ πληθωρισμοῦ καί ὑποτίμηση τῆς ἐργασίας.
“Ἀξιόπιστες” δεσμεύσεις γιά τήν πορεία τῶν πραγμάτων διαψεύδονται διαδοχικά καί πλέον ἀκούγονται ὡς τραγικό ἀνέκδοτο. Ἀπό τή Γουώλλ Στρήτ ὡς τίς “Ἀσιατικές τίγρεις” οἱ ἀστοί οἰκονομολόγοι ἀποτυγχάνουν (?) νά δώσουν ἐπαληθεύσιμες προγνώσεις καί σενάρια. Κυβερνήσεις διαβεβαιώνουν κάθε φορά ὅτι “ θά εἶναι οἱ τελευταῖες ὁριζόντιες περικοπές” γιά νά διαψευσθοῦν οἰκτρά προτοῦ ἀλέκτωρ φωνήσει τρίς (γιά νά μήν ποῦμε καί ἅπαξ). Ὧρες-ὧρες δίνεται ἡ ἐντύπωση πὠς μία τόσο σοβαρή ὑπόθεση, ὅπως ἡ διεθνής οἰκονομία παραπαίει ἀπρόβλεπτα καί ἀλλοπρόσαλλα, μόνο πού ὦ τοῦ θαύματος, κατά σύμπτωση πάντοτε μετατοπίζεται ἡ κατανομή πλούτου ὑπέρ τῶν ὁλοένα πλουσιώτερων.

Τύποι σάν τή Lagarde ἐμφανίζονται χαοτικά ἀντιφατικοί, μιά παραδίνοντας σε πληττόμενες χῶρες λίστες ὕποπτων μεγαλοκαταθετῶν, μία ἀναγνωρίζοντας ὅτι μεγαλοκαρχαρίες ἐπιβαρύνονται ἐλάχιστα μέ τήν κρίση εἰς βάρος τῶν ἀδυνάτων, ἀλλά ταυτόχρονα ἐπιβάλλοντας μία πολιτική πού τούς εὐνοεῖ. Ἀπό τή μία ἀναγνωρίζει τήν παταγώδη ἀστοχία τῶν μέτρων τοῦ Δ.Ν.Τ. καί ἀπό τήν ἄλλη ἐπιβάλλει τήν ἔντασή τους.

Χρηματοοικονομικές φοῦσκες μπαλώνονται μέ νεοφιλελεύθερες ἀκρότητες πού θά ἐπιτείνουν τήν ἀνισοκατανομή, ὅπως ἡ τερατουργηματική ἰδιωτικοποίηση τῶν ὑδάτινων πόρων, ἡ ὁποία ἐπιχειρεῖ νά προσδώσει στά νομίσματα-παλιόχαρτα μία κλεμμένη ἀξία, λές καί τό νερό τῆς φύσεως δημιουργεῖται ἀπό πόρους τῶν καπιταλιστῶν!

Ἀπατεῶνες σάν τό Σαμαρᾶ παπαγαλίζουν γιά μία ἀόριστη ἀνάπτυξη. Ποιά ἀνάπτυξη καί τίνος? Στίς 27 -1 διαβάσαμε 2 ταυτόχρονα ρεπορτάζ ἀπό τήν Πορτογαλία, τό ἕνα φιγουράριζε ὡς εὐχάριστο νέο γιά τήν ἐπανείσοδο τῆς χώρας στίς “ἀγορές” καί τό ἄλλο ἀνέφερε αὐξανόμενο ἀριθμό παιδιῶν μέ μοναδική πηγή τροφῆς κάποια πενιχρά συσσίτια σέ σχολεῖα. Τέτοια “ἀνάπτυξη” μᾶς εἶναι ἀποκρουστική καί ἀνεπιθύμητη. Ἐξ ἄλλου ἡ ἀέναη καπιταλιστική ἀνάπτυξη ὅπως τῆς πρώιμης βιομηχανικῆς ἐπαναστάσεως, πέρα τοῦ ὅτι εἶναι ἀδύνατη, θά ἦταν κοινωνικά καί οἰκολογικά ἀπορριπτέα. Tοὐναντίον θά ἀπαιτεῖτο “ἀποανάπτυξη” μέ διατήρηση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου τῶν ἐργατῶν καί ἀποεντατικοποίηση τῆς ἐργασίας, κατορθωτή μέσῳ καί τῆς τεχνολογικῆς προόδου. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ καπιταλισμός ἔπαυσε νά παρέχει ὁτιδήποτε θετικό, ἔστω καί ἀνισοκατανεμημένο, πλέον μόνον καταστρέφει. Ἀντί ἡ τεχνολογική ἀνάπτυξη νά μᾶς αὐξήσει τό βιοτικό ἐπίπεδο μέ δραματική μείωση τῶν ἀνθρωποωρῶν, ἐντατικοποιεῖ τήν ἐργασία ἑνός ὁλοένα συρρικνούμενου ἐργατικοῦ δυναμικοῦ ἐκτινάσσοντας τήν ἀνεργία καί ῥοκανίζοντας ταυτόχρονα τό ὕψος τοῦ μεροκάματου. Δηλαδή αὐξάνονται γεωμετρικά οἱ συντελεστές κερδοφορίας τῶν τυράννων καπιταλιστῶν.

Ὅλη αὐτή ἡ ἀβεβαιότητα, τό κουρέλιασμα τῆς κλασσικῆς οἰκονομολογίας καί οἱ ἀπανωτές αὐτοδιαψεύσεις μπορεῖ νά ἔχουν 2 αίτίες: ἤ οἱ οἰκονομικοί ἰθύνοντες καί εἰδήμονες εἶναι σκιτζῆδες τῆς κακιᾶς ὥρας καί ἀδυνατοῦν νά προβλέψουν ἀκόμη καί βραχυπρόθεσμες οἰκονομικές διεργασίες, ἤ μᾶς κρατοῦν ἐσκεμμένα στό σκοτάδι ἐπειδή εἴμαστε ὁ “ἐχθρός λαός”. Μᾶλλον τό δεύτερο ἰσχύει. Τό νά τούς προσάπτουμε ἀνικανότητα προειδοποιήσεως καί ἀποτροπῆς εἶναι σά νά μεμφόμαστε τό Χίμμλερ ὅτι ἀπέτυχε νά προειδοποιήσει ἔγκαιρα τά θύματά του γιά τό ὁλοκάυτωμα! Ἡ δε ἀστική οἰκονομολογία ἔχει μακράν μεταπέσει σέ τσαρλατανισμό καί “μαύρη τέχνη”.

Οἱ ἐντολεῖς τοῦ κάθε Σαμαρᾶ σέ θέλουν ἤ δοῦλο, ἤ νεκρό

Ἡ ίλιγγιώδης τεχνολογική πρόοδος μετά τήν πρώιμη βιομηχανική περίοδο ἐπί Λένιν δυστυχῶς δέν συνοδεύθηκε ἀπό ἀντίστοιχο ἐκπολιτισμό τῶν ἀνθρώπων καί ἔτσι δημιούργησε ἕνα πρωτοφανές δεδομένο: γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία προέκυψε τό φαινόμενο νά περισσεύουν ἄνθρωποι! Τήν ἐποχή τοῦ Λένιν προκειμένου νά παραχθοῦν τά ὑπερπολυτελῆ καταναλωτικά ἀγαθά τῆς πλουτοκρατίας, π.χ. μία λιμουζίνα Ρόλλς-Ρόυς, ἀπαιτοῦντο στρατιές ἐξειδικευμένων τεχνικῶν καί ἕνα τεράστιο ὑποστηρικτικό ὑπόβαθρο μέ ὀρυχεῖα, μεταφορικά μέσα, λογιστική ὑποστήριξη καί ὅλα τά σχετικά. Αὐτό τό ἐργατικό δυναμικό μέ τή σειρά του κατεῖχε διαπραγματευτικά ἀτοῦ γιά νά ἀνταλάσσει τίς ἐργασιακές του δεξιότητες μέ ἕνα ἀξιοπρεπές βιοτικό ἐπίπεδο, ὁπότε ἔδινε ἐργασία σέ μία περαιτέρω πληθώρα ἐπαγγελματιῶν πρός ἐξασφάλιση τῶν ἐπιθυμητῶν ἀγαθῶν καί ὑπηρεσιῶν. Αὐτή ἡ κατάσταση εἶχε ἐπιφέρει ἕνα ἰσορροπημένο κύκλο παραγωγικῶν δραστηριοτήτων μέ ὑποφερτές συνθῆκες διαβιώσεως. Στήν πράξη οἱ ἐργαζόμενοι ἀλληλοεξυπηρετοῦντο καί μέσα άπό τόν παραγωγικό κύκλο ἀπομυζοῦσαν οἱ ἐπιχειρηματίες τό ποσοστό κέρδους τους καί συσσώρευαν πλοῦτο. Ἡ ψαλίδα μεταξύ τῶν κοινωνικῶν τάξεων, παρά τίς ἀδικίες, τηρεῖτο σέ κάπως ἀνεκτά γιά τήν πλειονότητα ἐπιπεδα. Ἐξ ἴσου ἀποφασιστικό γιά τό μετριασμό τῆς καπιταλιστικῆς βαρβαρότητας ἦταν τό ἀντίπαλο δέος τῆς Ε.Σ.Σ.Δ, πού ἀνά πασα στιγμή θά μπορουσε νά προσαρτήσει πολιτικά κρίσιμες μάζες ἐργαζομένων τῆς Δύσης. Αὐτό ὅμως ἀνετράπη πρός ἀποθράσυνση τῶν κλεπτοκρατῶν, ἐνῶ παράλληλα ἡ ἀλματώδης ἐξέλιξη στήν ἠλεκτρονική -ψηφιακή τεχνολογία μείωσε κατακόρυφα τίς ἀπαιτούμενες ἀνθρωποῶρες γιά τήν παραγωγή τῶν ἐπιθυμητῶν γιά τούς πλουτοκράτες ἀγαθῶν. Σέ ἕνα μετριοπαθές, οὐμανιστικό καθεστώς αὐτό θά συνεπήγετο μείωση τῶν ὡρῶν βιοποριστικῆς ἀπασχολήσεως μέ διατήρηση τῶν ἀποδοχῶν, ὥστε νά ἐπωφεληθοῦν ἅπαντες ἀπό τήν τεχνολογική ἀνάπτυξη καί ὄχι μόνο οἱ ἐπιχειρηματίες. Οἱ ἐξοικονομούμενες άνθρωποῶρες θά ἐκτόξευαν στά ὕψη τήν τέχνη, τόν πολιτισμό, τό πνευματικό ἐπίπεδο τῆς ἀνθρωπότητας.

Ἀντ'αὐτοῦ, οἱ μεγαλοκαπιταλιστές καί κυρίως τό ἀπεχθέστερο τμῆμα αὐτῶν, οἱ χρηματιστηριο-τοκογλυφικές συμμορίες ἐφάρμοσαν μία ἐξόφθαλμα κτηνώδη Μαλθουσιανο-χιτλερική λογική ὅτι τό “περισσευάμενο” ἀνθρώπινο δυναμικό εἶναι “ἀνθρώπινα σκουπίδια” καί “στιμμένες λεμονόκουπες”. Τό κόνσεπτ τους φαίνεται ἀρκετά ἁπλό: Γιατί νά διατηροῦνται στή ζωή 6 δισ. ἀνθρώπων ὑπό ἀξιοπρεπεῖς συνθῆκες, τή στιγμή πού λιγότερα ἀπό 3 δισ. ὑποσιτιζόμενων σκλάβων ἐπαρκοῦν γιά τήν παραγωγή τῶν ἀγαθῶν πού τούς ἐνδιαφέρουν? Καί βέβαια οἱ “περισσευάμενοι” ὀφείλουν νά ὁδηγηθοῦν στήν ἐξόντωση μέσῳ πολέμων, ἀσιτίας, ἀποκτηνώσεως, κοινωνικοῦ καννιβαλισμοῦ, τεχνητῆς ἐγκληματικότητος, καταργήσεως τῆς κοινωνικῆς πρόνοιας & ὑγείας. Ἄν τους ἐπιτρἐπετο ἡ ἔστω καί περιθωριοποιημένη ἐπιβίωση, θά ἀποτελοῦσαν ἕνα ἐξεγερσιακό δυναμικό, πού θά κινδύνευε ἀνά πᾶσα στιγμή νά ἐκραγεῖ. Αὐτή τή στιγμή οἱ λεγόμενες χρεοκοπημένες χῶρες ἀποτελοῦν πεδίο δοκιμῆς ἑνός κοινωνικοῦ “Ἀουσβιτς”, ἐξ ἴσου κτηνώδους μέ τό αὐθεντικό τοιοῦτο.

Τό κοινωνικό μοντέλο λοιπόν πού ἀπεργάζονται φαίνεται νά διαμορφώνεται ὡς ἑξῆς:

• 1% τῆς ἐναπομένουσας ἀνθρωπότητος θά ζεῖ ὑπό συνθῆκες ἀπόλυτης χλιδῆς κατέχοντας ἄνω τῶν 4/5 τοῦ παγκοσμίου πλούτου

90% θά εἶναι φυτοζωοῦντες σκλάβοι, κατά προτίμηση κατοικοῦντες σέ στρατόπεδα καί παραγκουπόλεις πλησίον τοῦ τὀπου καταναγκαστικῆς ἐργασίας. Θά ἐπιδιώκεται νά μή φθάνουν σέ ἠλικία συνταξιοδοτήσης

Γιά κάθε 100 περίπου σκλάβους θά χρειάζονται καί 10 καταστολεῖς (ὑπό εὑρεία ἔννοια), προκειμένου νά παρεμβληθοῦν μεταξύ τῶν 2 ἄλλων τάξεων καί νά διαφυλάσσεται ἡ συγκεκριμένη “τάξη πραγμάτων” διά πυρός καί σιδήρου. Οἱ καταστολεῖς θά ἀπολαμβάνουν ἕνα ἐνδιάμεσο βιοτικό ἐπίπεδο, στρατολογούμενοι πιθανότατα ἀπό τίς τάξεις ξεπεσμένων μεγαλοαστῶν. Ἡ “φυσιολογική” μεσαία τάξη θά ἐκλείψει.

Σέ αὐτή τήν ἐφιαλτική ἐπιδίωξη τῆς πλουτοκρατίας συνἐβαλαν ἴσως καί τά ὁλοένα ἐντεινόμενα περιβαλλοντικά προβλήματα ἀπό τόν ἐπίκτητο ὑπερκαταναλωτισμό τῶν μαζῶν. Στό τέλος, ἀκομη καί αὐτός ἀξιοποιήθηκε ὡς boomerang γιά τήν κοινωνική ἀποκτήνωση, ἀλλά καί τήν περαιτέρω μετατόπιση πλούτου πρός τούς πλουσιους. Μέ αύτή τήν ἐπιδιωκόμενη ἀποανάπτυξη τύπου Ἄουσβιτς τό περιβαλλοντικό ἀποτύπωμα μπορεῖ νά περιορισθεῖ δραστικά. Θά ἐπαρκοῦν μετρημένες στά δάκτυλα αὐτοκινητοβιομηχανίες γιά τήν κάλυψη τῶν παγκοσμίων ἀναγκῶν, ἀφοῦ δέν θά ἔχει πρόσβαση στήν αὐτοκίνηση ἡ συντριπτική πλειονότης. Ἀεροσκάφη θά διατηροῦν μονάχα οἱ μεγιστάνες, δέν θά ὑφίσταται δημόσιας χρήσης συγκοινωνία.

Κάπως παρόμοια ἴσως λειτούργησε τό ὀργανωτικό μοντέλο ἐπί φεουδαρχίας, μέ τή διαφορά ὅτι ἡ ἀσύλληπτη παραγωγικότητα τῆς σημερινῆς τεχνολογίας ἀχρηστεύει τεράστιες μάζες πληθυσμοῦ. Οἱ παλιές αὐτοκρατορίες ἐπιδίωκαν νά μεγιστοποιήσουν τόν ἀριθμό τῶν σκλάβων, οἱ σημερινές ἐξοντώνουν μάζες περισσευάμενων δούλων. Στό νέο ἐπελαύνοντα μεσαίωνα, εἶναι χαρακτηριστική ἡ ἀντισυνταγματική βαναυσότητα πού μᾶς πισωγυρίζει σέ προ Γαλλικῆς ἐπαναστάσεως καταστάσεις.

Συμπερασματικά, ὁ καπιταλισμός μετεξελίχθηκε ἀπό τή θεσμοθετημένη, "λελογισμένη" κλοπή τῆς ὑπεραξίας τῆς ἐργασίας σέ κανονική ληστεία μετά φόνου. Στήν οὐσία παύει νά εἶναι καπιταλισμός μέ τήν τεχνική ἔννοια τοῦ ὅρου, μέ τίς κλασσικές λειτουργίες τοῦ χρήματος, τῶν συναλλαγῶν κ.λπ. ἐκφυλιζόμενος σέ μία ἀχαλίνωτη, αἱμοσταγή πλουτοκρατία, καί μάλιστο ἀπότομα, μέσα σέ ἕνα κεραυνοβόλο barrage ἀντεργατικοῦ "σόκ & δέους".

Ὁ Σαμαρᾶς εἶναι σκουλήκι (μέ τίς ἀπολογίες μας πρός τά σκουλήκια)

Τό ποταπό αὐτό ἄνθρωπάριο θά ἔπρεπε νά πείσει καί τούς τελευταίους δύσπιστους γιά τήν τελειωτική χρεοκοπία τοῦ πρωθυπουργοκεντρικοῦ καί κομματοπροσανατολισμένου πολιτικοῦ συστήματος. Ἡ ἐμπλοκή του στούς πολέμους συμμοριῶν, στούς ὁποίους πότε ἐπικρατοῦσε καί πότε ἔχανε τό Μητσοτακέϊκο τήν προπερασμένη δεκαετία, κάθε ἄλλο παρά ὥς ἔνδειξη πολιτικοῦ ἤθους μπορεῖ νά ἐκληφθεῖ. Μέ τίς πρῶτες ἀντιμνημονιακές κορῶνες πού ἀμόλησε γιά λόγους μικροκομματικούς χωρίς νά πιστεύει, τόν ἀνακάλεσε στήν τάξη τό βρωμερό Εὐρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα τῆς Μέρκελ καί τοῦ ἔτριψε τά μοῦτρα στό χῶμα. Τόν ἐξανάγκασε νά ἐπαναφέρει πλήρει δυνάμει τό φιλοθατσερικό Μητσοτακισμό καί τό Μητσοτακέϊκο ἐξαλείφοντας κάθε προσωπεῖο δῆθεν “λαϊκῆς” δεξιᾶς. Σύρθηκε σέ συγκυβέρνηση μέ τό ΠαΣοΚ καί τήν ἀκροδεξιά. Ἐκεῖ πού εἶχε ἀποβάλει τή Ντόρα, καταναγκάσθηκε νά τήν ἐπαναφέρει μετά βαϊων καί κλάδων μαζί μέ τήν πολιτική της. Ἔχρισε τό πρωτοπαλλήκαρό της τό Χατζηδάκη ἄτυπο πρωθυπουργό μέσῳ ἑνός ὑπερυπουργείου-τέρατος.

Μέ τίς δυσφημιστικές γιά τή χώρα ἐπιστρατεύσεις ἀπεργῶν ὁλοκλήρωσε τό χαμερπές του προφίλ. Μία πραγματικά συλλογική καί ἀποκεντρωμένη διακυβέρνηση πρέπει νά δώσει τέλος στό θεσμό τοῦ κομματάρχη-πρωθυπουργοῦ. Τί πιό ταιριαστό ἀπό τό νά κλείσει μέ τοῦτο τό σκουλήκι ἕνας θῶκος σκουληκιασμένος...

ποῦ νά τούς πᾶμε - H ANTIKAΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΤΖΙΧΑΝΤ

Κατόπιν τῆς ἀνωτέρω διαπιστώσεως γιά τό κοινωνικό Ἄουσβιτς στό ὁποῖο μᾶς μετάγουν, ἀλλάζει ὁλόκληρη ἡ ὑπόσταση τῆς ἐργατικῆς κινηματικότητας. Παλαιότερα ὑπῆρχαν εὐλογοφανεῖς ἐπιλογές: Ἐκτός ἀπό τήν κλασσική Λενινική ὁδό (ἀλλά καί ῥιζοσπαστικότερες πρακτικές) μποροῦσαν κάποιοι ἐργαζόμενοι νἀ προωθοῦν ἥπιες σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές ἀμβλύνσεως τῶν ἀνισοτήτων καί ἀδικιῶν, νά διαπραγματεύονται "πολιτισμένα" μία βελτίωση τοῦ βιοτικοῦ τους ἐπιπέδου ἔναντι τῶν ἐργασιακῶν τους ἐπιτευγμάτων, νά μεταπίπτουν σέ ἕνα μικροαστισμό ἤ μικρομεσαιοποίηση, νά ἀναπαράγουν στή δική τους κλίμακα δομές καί διαδικασίες τῆς ἀρχούσης τάξεως. Τώρα πού μᾶς στρίμωξαν στή γωνία γιά γενοκτονία αὐτές οἱ ἐπιλογές ἐξέλιπαν. Ὅσοι τυχόν τροφοδοτοῦν ἀκόμη καθησυχαστικές αὐταπάτες εἶναι ἐξ ἴσου ἔνοχοι μέ τούς φυσικούς αὐτουργούς.

Ἡ ἀπηνής λοιπόν ἐπίθεση ἐξοντώσεως καί ἐξανδραποδισμοῦ τήν ὁποία ὑφιστάμεθα μᾶς ἀφήνει ὥς μοναδική ἐπιλογή ἐπιβιώσεως καί αὐτοσυντηρήσεως τόν ἀφανισμό τοῦ κυρίαρχου οἰκονομικοπολιτικοῦ συστήματος καί ὅσων διά τῆς βίας τό ὑπερασπίζουν, εἴτε πρόκειται γιά φυσική βία, εἴτε γιά οἰκονομική, εἴτε γιά πολιτική.

ΚΑΘΕ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΠΕΘΑΝΕ ΟΡΙΣΤΙΚΑ! Η ΑΥΤΟΙ, Η ΕΜΕΙΣ ! Χωρίς τήν παραμικρή μεταφυσική διάθεση, ἡ ψυχολογική μας θωράκιση ἀπαιτεῖ νά προσδώσουμε στόν ἀντιπλουτοκρατικό ἀγῶνα χαρακτηριστικά ἱεροῦ πολέμου (τζιχάντ). Ὁ ταξικός -καί ἄκρως τοξικός- ἐχθρός μας ὅταν ἀρχίσει νά τά βρίσκει σκοῦρα, θά μετέλθει τεχνάσματα κατευνασμοῦ καί ἀποπροσανατολισμοῦ μας. Μή λησμονοῦμε ὅτι καθ'ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη ἱστορία συσσωρεύει ἀδιάκοπα τόσο κλεμμένο ὑλικό πλοῦτο, πού θά ῥίξει γιά δόλωμα στό τραπέζι τῶν διαπραγματεύσεων γιά νά σώσει τό καθεστώς καί τό τομάρι του. Πρέπει νά εἴμαστε ξεκάθαροι καί ἀποφασισμένοι: Ἀκόμη καί ἄν μᾶς ἐπιστρέψουν ὅσα μᾶς πῆραν ἀπό τήν ἀρχή τῆς ψευδεπίγραφης "οἰκονομικῆς κρίσεως" στό πολλαπλάσιο, δέν συμβιβαζόμαστε! ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ 100% ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΕΠ ΟΥΔΕΝΙ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΜΕ ΕΚΕΙ ΑΠ'ΟΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ, τυχόν ἐπιβίωση τοῦ καπιταλιστικοῦ μηχανισμοῦ θά μᾶς ξαναφέρει σύν τῶ χρόνῳ στή σημερινή καί χειρότερη κατάσταση!