Μέτωπα & πολιτική συμμαχιῶν τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Ἑλλάδος

Μέρος Ι: Προβληματισμοί πάνω σέ δημοσιεύματα τῆς Κομμουνιστικῆς 'Επιθεώρησης καί τοῦ Ῥιζοσπάστη

Οἱ παρατηρήσεις μας γίνονται καλοπροαίρετα, μέ ἀγάπη καί σεβασμό πρός κάθε ὀργανωμένο ἀγωνιστικό σχῆμα πού παλεύει γιά τήν ἀνατροπή τοῦ καπιταλισμοῦ καί ἐπ'οὐδενί ἐπιδιώκεται νά ἔχουν μειωτικό χαρακτῆρα

Παρουσιάσθηκαν τήν προπερασμένη βδομάδα στό Ῥιζοσπάστη οἱ θέσεις τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ ΚΚΕ γιά τήν πολιτική συμμαχιῶν τοῦ Κόμματος. Ἐπιπρόσθετα, ἡ προτελευταία “Κομμουνιστική Ἐπιθεώρηση“ περιέχει ἕνα “κομπολόι” ἀπό ἐνδιαφέροντα ἄρθρα πού φαίνονται ἐκπορευόμενα ἀπό μία τάση δικαιολογήσεως τῆς τρέχουσας πολιτικῆς (μή-) συμμαχιῶν τῶν mainstream(?) κομμουνιστικῶν καί φιλοκομμουνιστικῶν μορφωμάτων τῆς χώρας. Ἡ θεματολογία τους καλύπτει τήν Ἀργεντίνικη ἐμπειρία, τήν “ΑντΑρΣυΑ”, τήν αὐτοκριτική παλαιότερων συμμαχιῶν τοῦ ΚΚΕ, τήν ΕΔΑ κ.ἄ. Ἡ ἀλληλουχία τῶν ἄρθρων αὐτῶν μέσα στό τεῦχος κάθε ἄλλο παρά συμπτωματική φαντάζει...
Ἀναντίρρητα τά κείμενα αὐτά ἐμπεριέχουν πλεῖστες ὅσες ὀρθές ἐκτιμήσεις, ἐπιβεβαιώνοντας ὅτι τό Κόμμα ἔχει σχεδόν πάντα δίκαιο (ὅπως ἄλλωστε καί ὅλα τά Κομμουνιστικά Κόμματα τῆς χώρας). Μεταξύ αὐτῶν θά ξεχωρίσουμε ὠς highlights:

• τήν ἀπουσία ἑνός ἐπαρκοῦς Κ.Κ στήν Ἀργεντινή, πού θά προωθοῦσε τή ῥιζοσπαστικοποίηση τῶν μαζῶν καί συνακόλουθα τῶν ἐξελίξεων
• τίς σοσιαλδημοκρατικές ἐκτροπές διαφόρων ἀριστερῶν κυβερνητικῶν συμμαχικῶν σχημάτων
• μετεμφυλιακές στρεβλώσεις στόν προσανατολισμό τῆς ταξικῆς πάλης τοῦ -ἐκτός νόμου τότε- ΚΚΕ

Δυστυχῶς ὅμως ὑπεισέρχονται στίς ἀνωτέρω ἀναλύσεις καί στοιχεῖα ἀτυχῆ καί δυσάρεστα, μέ προεξάρχουσα κάποια κομματική ἔπαρση, ἀλαζονεία καί σύμπλεγμα ἀνωτερότητος, πού ἐνδεχομένως ἀποπνέουν ἕναν ὑφέρποντα μονοκομματισμό. Αὐτά ἐκδηλώνονται καταφανῶς στίς φράσεις “Τέτοια προοπτική ὑποστηρίζει μόνο τό ΚΚΕ” (σελ.116), “ἡ ἐργατική τάξη μέ τό κόμμα της” (σελ.124). Δέν  δικαιοῦται δηλαδή ἡ ἐργατική τάξη νά ἐκφράζεται μέσα άπό πλείονα τοῦ ἑνός κομμουνιστικά εἴτε φιλοκομμουνιστικά κόμματα, συλλογικότητες κ.λπ? Ἐπί πλέον ἀπαντῶνται φραστικές ὑπερβολές, ὅπως γιά ἐπαπειλούμενες ὀλέθριες συνέπειες (η παραίτηση του ΚΚΕ από τη στρατηγική του, θα είχε ολέθριες συνέπειες για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, σελ.9). Διάβολε, πόσο πιό ὀλέθριες ἀπό τή γενοκτονία πού ὑφιστάμεθα ἥδη ὡς ἐργατική τάξη)? Ἁκόμη καί σέ κάποιες Ευρωπαϊκές πρώην λαϊκές δημοκρατίες ὑπῆρχαν ἀποδεκτές διακομματικές συμπράξεις μεταξύ mainstream κομμουνιστικῶν κομμάτων καί ἄλλων συνεργαζόμενων κομμάτων, δέν ἦταν ἀπόλυτος ὁ μονοκομματισμός. Περαιτέρω, οἱ σημερινοί πολῖτες τῆς κοινωνίας τῆς πληροφορικῆς ἔχουν πολύ πιό προχωρημένους ὁρίζοντες καί ἐπίπεδο άπό τούς μουζίκους τοῦ 1918, δέν μποροῦν νά ἐφαρμοσθοῦν “carbon copy” παρωχημένα μοντέλα μονοκομματικῆς χειραγωγήσεως, οὔτε στρεβλώσεις τῆς πλατιᾶς συμμετοχικῆς διακυβερνησης καί τοῦ καταξιωμένου θεσμοῦ τῶν σοβιέτ. Τά κόμματα πρέπει νά παράγουν πολιτική, δέν εἶναι ἀνεκτό νά ἐξασκοῦν ἐξουσία.
Διατυπώνονται κατηγορίες πρός ἄλλες ἀριστερές δυνάμεις ὅτι ἀποκλίνουν μιᾶς δικτατορίας τοῦ προλεταριάτου καί προτάσσουν πολιτικές διαχειριστικές τῆς κρίσεως. Καί ἀπό πλευρᾶς ΚΚΕ ὅμως μπαίνει κατά καιρούς σέ δεύτερη προτεραιότητα ἡ δικτατορία τοῦ προλεταριάτου καί τίθενται ἄμεσα αἰτήματα ἀνακουφίσεως τῆς καθημερινότητος. Τό αἴτημα γιά “1200€ κατώτατο μισθό” προβλήθηκε νοούμενο στά πλαίσια τοῦ ὑπάρχοντος καπιταλιστικοῦ καθεστῶτος καί μάλιστα ἐντός τοῦ νομισματικοῦ συστήματος τοῦ Εὐρώ. Ἄν θυμόμαστε σωστά, σέ περσινή του ῥαδιοφωνική συνέντευξη ὁ ἴδιος ὁ Παφίλης ἀποποιήθηκε τῆς ἄμεσης ἐπιβολῆς τοῦ σοσιαλισμοῦ καί ἀναφέρθηκε σέ πολιτική μεταθέσεως τοῦ κόστους τῆς κρίσεως πρός τήν ἄρχουσα τάξη. Δηλαδή, διατηρεῖται ἡ ἄρχουσα τάξη σέ πρώτη φάση, ἁπλῶς ἐπιβαρύνεται μέ μεγαλύτερο ποσοστό. Ὅταν τό ΚΚΕ λέει “ἡ πλουτοκρατία νά πληρώσει τήν κρίση”, προφανῶς ἡ πλουτοκρατία ἐξακολουθεῖ ὑπάρχουσα, ἀλλιῶς τί νόημα θά εἶχε “νά πλήρωνε”? Ὁταν ζητεῖ βαρύτερη φορολόγηση τῶν πλουσίων, σημαίνει ὅτι συνεχίζουν νά ὑπάρχουν πλούσιοι, σωστά? Μήπως τό ΚΚΕ καυτηριάζει ἄλλους διατηρῶντας τήν ἀπαίτηση νά ἐχει αὐτό τήν ἀποκλειστικότητα τῶν ἐπικρινομένων ένεργειῶν? Παραγνωρίζεται ὅτι καί τό ΚΚΕ προωθεῖ προτάσεις ἀνακουφίσεως τῶν ἐργαζομένων μέσα στό πλαίσιο τῆς ἀστικῆς νομιμότητας?
Στίς θέσεις τῆς Κ.Ε. γιά τή Λαϊκή Συμμαχία στό “Ῥ” τῆς 16/12 διαβάζουμε ὅτι ὁ καπιταλισμός θά ἀνατραπεῖ ἀπό “τήν ἐργατική τάξη μέ ἐπικεφαλῆς τό Κόμμα” (σελ.12). Φοβούμαστε πώς τέτοιες κομματοκεντρικές ἐμμονές -καί ὄχι ἐργατοκεντρικές ἤ σοβιετοκεντρικές- θά ἐμπεριέχουν σπέρματα ἀστοχιῶν πού μάστισαν τήν πορεία τοῦ σοσιαλισμοῦ στίς ἀνατολικοευρωπαϊκές χῶρες, ἐκτροχίασαν τήν  ὁλοκλήρωση τοῦ κομμουνιστικοῦ μετασχηματισμοῦ καί τελικῶς προβοκάρισαν τήν ἀμαχητί καπιταλιστική παλινόρθωση. Στό σύνολό τους οἱ προϋποθέσεις πού προβάλλονται γιά τή Λαϊκή Συμμαχία δέν δείχνουν νά εἶναι πρακτικά ἐπιτέυξιμες, κάτι σάν “στρίβειν διά τοῦ ἀρραβῶνος”. Πῶς ἡ συμμαχία δέν θά διαθέτει “συγκροτημένη ὀργανωτική μορφή καί δομές” (σελ. 13)? Αὐτό ἀκούγεται ἀρκετά χῦμα γιά νά εἶναι ἀποτελεσματικό, μπορεῖ κάποιος νά μᾶς πληροφορήσει ἄν ὑπῆρξαν πετυχημένα παραδείγματα ἐφαρμογῆς αὐτοῦ τοῦ κόνσεπτ στή διεθνή ἐμπειρία?
Κατανοοῦμε ὅτι ὅποιος καεῖ στό κουρκούτι, φυσάει καί τό γιαούρτι, οἱ δυσμενεῖς ἐμπειρίες τοῦ παρελθόντος ἀπό τήν ΕΔΑ καί τόν ΣΥΝασπισμό ἔχουν μία δικαιολογημένη βαρύτητα λόγῳ βαρείας ὀππορτουνιστικῆς ἐκτροπῆς. Οἱ συμμαχίες εἶναι ὅμως στρατηγικά ἀπαραίτητες, προσδίδουν μία εὐπρόσδεκτη δυναμική λόγῳ καί τοῦ network effect. Φοβούμαστε ὅτι οἱ μακροημερεύοντες ὀργανωτές σύν τῳ χρόνῳ ἀνάγουν ἕνα ὀργανωτικό μοντέλο (π.χ. ἑνός συγκεκριμένου κόμματος) σέ αὐτοσκοπό καί φετίχ χάνοντας ἄλλες βασικές μεσοπρόθεσμες καί μακροπρόθεσμες στοχεύσεις. Χρειάζεται μία γενιά ὀργανωτῶν μέ αὐξημένα προσόντα, πού θά μανατζάρουν ἐπιδέξια μία συμμαχία άποφεύγοντας καί τίς ὀππορτουνιστικές ἐκτροπές, ἡ δουλειά εἶναι ἄκρως ἀπαιτητική.
Μία ἀπό τίς αἰτιάσεις πού προβάλλεται στήν ΚομΕπ σχετικά μέ τήν Ἀργεντίνικη ἐμπειρία καί τους θιασῶτες της ἔγκειται στίς κινήσεις “διαχείρισης φτώχειας” πού ἀναπτύσσονται μέσα στά λαϊκά στρώματα. Ἡ φτώχεια ὅμως εἶναι ὑπαρκτή, ἐπιβεβλημένη ἀπό τά ἄνω, ἡ δε διαχείρισή της ὡς στοιχειώδης ἄμυνα χάριν αὐτοσυντήρησης ἐξυπακούεται. Τό νά σνομπάρεται (στό στύλ τῶν ἡμεδαπῶν “κινημάτων τῆς πατάτας”) περνάει λάθος μηνύματα σέ κόσμο ἔτσι κι ἀλλιῶς ἡμιμαθή, πού ἔτσι ἴσως ἐξωθηθεῖ σέ λοῦμπεν ἀκροδεξιές ἐκτροπές. Αὐτὀ πού ὀφείλει νά τονίζεται πρός ἀποφυγή παρανοήσεων εἲναι ὅτι ἐπ'οὐδενί πρέπει νά αὐτοπεριοριζόμαστε στήν -ἀναπόφευκτη- “διαχείριση τῆς φτώχειας” γιατί αὐτό θά διαιωνίσει τή διατήρηση τῆς φτώχειας. Ἐκ παραλλήλου μέ κινήσεις στοιχειώδους ἐπιβιώσεως ὀφείλουμε νά ἐπιστρατεύομε κάθε διαθέσιμο πόρο γιά τήν ἀντικαπιταλιστική μαχητική δραστηριοτητα, μέσα άπό τίς διαδικασίες αὐτοσυντήρησης νά ῥιζοσπαστικοποιοῦμε ὁλοένα διογκούμενες μάζες χειμαζομένου πληθυσμοῦ πρός ἐπαναστατική κατεύθυνση, θέτοντας καί τά πρῶτα ψήγματα αὐτοοργανώσεως ἀπό τά κάτω. Ὡς ἐκ τούτου οἱ δικές μας κινήσεις πρέπει νά κινοῦνται ἀκριβῶς στόν ἀντίποδα τῶν δημοσιοσχεσίτικων μεγαλοαστικῶν “φιλανθρωπιῶν”.

---

 Δέν ἔχομε αὐταπάτες ὅτι ἡ “Δικτατορία τοῦ Προλεταριάτου” θά ξεκινήσει ἀναγαστικά ὡς Δικτατορία μιᾶς συνειδητοποιημένης μειοψηφίας πάνω σέ μία ἀλλοτριωμένη πλειοψηφία. Τοὐλάχιστον σέ αὐτό σκόπιμη θά ἦταν ἡ προεξασφάλιση μιᾶς μάξιμουμ εὑρύτερης ἀνικαπιταλιστικῆς στηρίξεως
Οἱ ἄνθρωποι διαθέτουν ἀρκετή ἀδράνεια, ἔμφυτη τε καί ἐπίκτητη, ὥστε νά ἀναπτύσσουν μομέντουμ ἀνατροπῆς μόνο ὑπό πολύ ζοφερές συνθῆκες, ὅπως π.χ. στούς 2 παγκοσμίους πολέμους, ἐνῶ σέ ἄλλες ἐποχές ψιλοβολεύονται καί περιορίζονται στό νά θεωρητικολογοῦν ἀνώδυνα. Εἶναι βαρειά ἡ εὐθύνη τῶν ἀντικαπιταλιστικῶν ὠργανωμένων μορφωμάτων νά ἀξιοποιήσουν τή συγκυρία μετατρέποντας τούς ἀποπροσανατολισμένους χειμαζόμενους προλετάριους σέ ἕναν ἐπαναστατικό στρατό.

Στήν ἑπόμενη συνέχεια θά ἀναφερθοῦμε στό concept τοῦ Π.Α.Μ.Ε.