Πλειστηριασμοί 1ης κατοικίας - προάσπιση του θεμελιώδους ανθρωπίνου δικαιώματος της στεγάσεως

---

Ο λόγος γιά τό απειλητικό φασμα των κατασχέσεων κατοικιων, αλλά καί γενικότερα των εξώσεων ανθρώπων από τίς κατοικίες τους. Ηδη εχουμε μία ζοφερή πρόγευση από τό αποκαρδιωτικό θέαμα των αστέγων σέ δημόσιους χώρους καί τά ρίγη πού προκαλει η -περισσότερο η λιγότερο ρεαλιστική- πιθανότητα νά βρεθουμε καί οι ιδιοι κάποια στιγμή σέ παρόμοια κατάσταση.

Τό εν λόγω ζήτημα ειναι αρκετά περίπλοκο μέ ενα μεγάλο ευρος παραμέτρων, γι'αυτό πρέπει νά τό σκεφτουμε σέ ολες του τίς πτυχές, εξετάζοντάς το καί ως "δικηγόροι του διαβόλου", αλλά καί ως κατήγοροί του. Θά ξεκινήσομε μέ αφετηρία τή βασική αρχή οτι κανείς δέν ειναι ανεκτό νά απομείνει αστεγος. Ακόμη καί κάποιος πού λόγω ιδιοτροπίας θέλει νά διάγει βίον καί λάιφστάυλ αστέγου, πρέπει νά εχει δυνατότητα προσβάσεως σέ συμβατική κατοικία σέ οποιαδήποτε στιγμή η περίσταση τό θελήσει. Επιπρόσθετα θά θέσομε καί κάποια μίνιμουμ αποδεκτά ποιοτικά standards γιά μία στοιχειώδη κατοικία, προφανως δέν ειναι ανεκτά τά παραπήγματα, τά τσαντίρια, οι τρωγλες, οι φαβέλλες. AYTA TA μίνιμουμ standards ειναι διεκδικήσιμα καί διεκδικητέα ως εξης:

Στό μέν σοσιαλιστικό μέλλον πού οφείλομε νά επιδιώκουμε καί νά προπαρασκευάζουμε, η εξασφάλισή τους ειναι προφανής καί αυτονόητη

Στό δε ζοφερό παρόν, η διεκδίκησή τους επιστρατεύει κάθε πρόσφορο τρόπο ακτιβιστικης πιέσεως πρός τό καθεστώς, ετσι ωστε νά εξαναγκάζεται στήν παροχή τους πρός τούς οικονομικά ασθενέστερους εις βάρος των οικονομικά ισχυρότερων. Ενας εκ των ενδεδειγμένων τρόπων ειναι καί η παρεμπόδιση των πλειστηριασμων, πού θά δουμε εν συνεχεία τό ευρος καί τό πεδίο εφαρμογης πού φαίνεται ευλογο νά εχουν. Πρέπει νά εχομε υπ' οψη μας, οτι ζουμε σέ μία εποχή "καρότου καί μαστιγίου", αλλά χωρίς τό καρότο, οπου η πλουτοκρατία εχει αποθρασυνθει, θεωρωντας οτι εχει εξουδετερώσει τό "αντίπαλο δέος", εχει πετάξει ολα τά προσχήματα της παλιας ψυχροπολεμικης δηθεν "αστικης δημοκρατίας" καί ασκει πλέον μία απροκάλυπτη γενοκτόνο νεοφιλελέ δικτατορία "των αγορων". Eχουμε πισωγυρίσει πολύ πιό πρίν καί από τή Γαλλική Επανάσταση. Καί μάλιστα τά στατιστικά μεγέθη πού oι ιδιες οι καταπιέστριες τάξεις εχουν θέσει ως δεικτες αποδόσεώς της, δέν της αφήνουν περιθώρια διαλλακτικότητος, ταξικης διαπραγματεύσεως, κοινωνικων συμβολαίων η οτιδήποτε παρόμοιο. Πρέπει συνεπως νά εχουμε τή συναίσθηση οτι ακόμη καί οι πιό ηπιες πρακτικές πολιτικης ανυπακοης, παθητικης αντιστάσεως, μποϋκοττάζ, αρνήσεως πληρωμων καί τά σχετικά αντιμετωπίζονται μέ τήν πιό βάρβαρη καταστολή καί εξανδραποδισμό.

Εδω πρέπει νά διευκρινισθει οτι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων στεγάσεως δέν ειναι αποκλειστικά αντικείμενο των εξειδικευμένων πρός τουτο συλλογικοτήτων (π.χ. κατά των πλειστηριασμων), αλλά οφείλει νά επεκτείνεται σέ κάθε ειδους κοινωνικούς φορεις, συνδικατα, επιμελητήρια, συνοικιακές επιτροπές κ.ο.κ. Οι μέθοδοι πάλης πού διέπουν αυτές τίς οργανώσεις (π.χ. η απεργία, οι αποκλεισμοί δρόμων κ.λπ.) δέν πρέπει νά αξιοποιουνται μόνο γιά στενά συντεχνιακά τους ζητήματα, αλλά καί γιά παρεμβάσεις ευρυτέρου κοινωνικου ενδιαφέροντος, οπως τό θέμα πού συζητουμε στό παρόν κείμενο.

Από κει καί πέρα, πρέπει νά διερευνήσουμε κάποια υποθετικά ακραια σενάρια γιά νά δουμε ως που φθάνουν τά ορια, αλλά καί η φύση των διεκδικουμένων από τά κινήματα προστασίας της στεγάσεως.

1. ο σενάριο: Πως διασφαλίζεται στοιχειώδης κατοικία σέ κάποιον πού υποθήκευσε ολα του τά ακίνητα γιά νά μεγιστοποιήσει κάποιο επιχειρηματικό δάνειο καί στή συνέχεια φαλήρισε?
2. ο σενάριο: Τί γίνεται μέ κάποιον χρεοκοπημένο, του οποίου η κατοικία υπερβαίνει κατά πολύ τό μίνιμουμ standard γιά τό μέγεθος της οικογενείας του? Ειναι επιδιώξιμο νά διεκδικηθει η μετακίνησή του σέ χαμηλότερων προδιαγραφων κατοικία, προκειμένου νά αποδεσμευθει η δικιά του πρός εξυπηρέτηση του χρέους του?

Ποιές ειναι οι τρέχουσες ρυθμίσεις κοινωνικης πρόνοιας γιά αυτά? Tί θεσμοθετημένη προστασία υπάρχει εναντι του κινδύνου της πλήρους απώλειας στέγης? Καί ακόμη: ποιά ειναι η δέουσα κινηματική αντιμετώπιση των πλειστηριασμων στίς ανωτέρω περιπτώσεις? Σέ κάθε περίπτωση θεωρουμε οτι ουτε κι αυτοί, ουτε ακόμη καί ο πιό απατεώνας επιχειρηματίας νοειται νά παραμείνει αστεγος (ασχέτως του αξιόποινου των πράξεών του).

Χρειάζεται ως κινήματα νά εξετάσουμε διάφορες γραμμές αμυνας. Αποτροπή πλειστηριασμων - παρεμπόδιση εξώσεων - καταλήψεις & απαλλοτριώσεις γιά στέγαση αστέγων - αυτοάμυνα εναντι της καταστολης.

BEBAIA, AYTA επ'ουδενί μπορουν νά κυτταχτουν ξεκομμένα από ενα ευρύτατο φασμα κονωνικοακτιβιστικων δράσεων, πού περιλαμβάνουν ενδεικτικά

προάσπιση καί αλλων κοινωνικων αγαθων κρίσιμων γιά τήν ποιότητα ζωης, οπως του περιβάλλοντος, της βιώσιμης κινητικότητας, της ποσοτικης καί ποιοτικης διατροφικης επαρκείας, της υγείας καί της παιδείας

προάσπιση της ειρήνης κόντρα στόν ιμπεριαλιστικό, γενοκτόνο μιλιταρισμό

διαφύλαξη καί καλλιέργεια των πολιτιστικων αγαθων καί φυσικά πρέπει νά λειτουργήσουν ως συνεργαζόμενα καί συγκοινωνουντα δοχεια (οχι ομως συγχωνεύοντας ολα τά επί μέρους αντικείμενα κάτω από τό ιδιο οργανωτικό σχημα), μέ κοινό παρονομαστή μία υγιή ταξική ενιαιομετωπική φιλοσοφία, καί συναίσθηση των κοινων εχθρων πού εχουν νά αντιμετωπίσουν.

Ειναι μαλλον αυταπόδεικτο οτι μία πλεονεκτική θέση μάχης στίς επάλξεις αυτου του κοινωνικου κινήματος -καί των παρεμφερων- παρέχει η συνεπής τήρηση μιας συγκροτημένης επαναστατικης αντικαπιταλιστικης θεωρίας καί πρακτικης. Πλεονεκτική, διότι παρέχει στούς συμμετέχοντες τήν αυτοπεποίθηση καί τήν ηθική επιβεβαίωση οτι δέν ζητιανεύει κάποιο χατίρι, φιλανθρωπία η οικτο από τήν καταχρηστικά νομιμοποιημένη στέρηση της στέγης, αλλά διεκδικει αποφασιστικά, δυναμικά καί αταλάντευτα ενα αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα. Επίσης κόβει τό Γόρδιο δεσμό του ξεσκαρταρίσματος "κακων" καί "καλων" η "δικαίων" πλειστηριασμων. Η παρεμπόδιση πλειστηριασμων υπό αυτό τό πρισμα δέν ενέχει υποχρεωτικά τήν κρίση γιά τό αδικο η μη του καθενός εξ αυτων. Δέν νοειται τό κίνημα να λειτουργει ως φίλτρο μεταξύ "δικαίων" καί αδίκων πλειστηριασμων. Αδικο ειναι πρωτίστως τό ολο κράτος, καθεστώς καί "θεσμικό" πλαίσιο, καί η υπονόμευση καί ανατροπή του προϋποθέτει παρεμπόδιση, μποϋκοττάρισμα καί σαμποτάρισμα σχεδόν ολων των δραστηριοτήτων του μέχρι τή διαμόρφωση νέων πολιτειακων οντοτήτων εκ του απολύτου μηδενός (κοινως να μήν απομείνει λίθος επί λίθου του υπάρχοντος θεσμικου εποικοδομήματος).