Τσίπρας & δημοψήφισμα

Μία κάπως βιαστική -λόγω ταχύτητος των γεγονότων- εκτίμηση των περί τό δημοψήφισμα

Τελικά, ο Τσίπρας δέν ηταν ο Ελλην Τσάβες...

Εξ αιτίας διάφορων αλλοπρόσαλλων καί φαινομενικά αντιφατικων πολιτικων εξελίξεων, παρατηρειται σύγχυση, αποπροσανατολισμός καί προ πάντων μία ακατάσχετη πολιτικοφανής μπουρδολογία ανάμεσα σέ πολίτες. Αυτό υπό ιδεώδεις συνθηκες θα ηταν από αδιάφορο εως καί διασκεδαστικό, εχουμε παρατηρήσει ομως οτι υπό τίς τρέχουσες συνθηκες, ο εκφασισμός καί ο χρυσαυγιτισμός ειναι τό αμέσως επόμενο βημα από τή μπουρδολογία (καί γιά τήν ακρίβεια αποτελει τό απάυγασμα της νηπιακου επιπέδου “πολιτικης σκέψεως”). Γι' αυτό βρίσκουμε σκόπιμη μία απόπειρα επεξηγήσεως των τεκταινομένων, ωστε νά αποτραπουν κάποιοι από αυτό τό ποιοτικό -καί επικίνδυνο- ολίσθημα της πολιτικοκοινωνικης σκέψεως.

Η αντιφατικότητα διέπει τό σύνολο των φετεινων συμβάντων, από τήν πρόωρη αυτοκαθαίρεση των Σαμαροβενιζέλων μέχρι καί τή μέρα πού γράφονται τουτες οι γραμμές, αναμφισβήτητα δε καί τίς αμέσως επόμενες, αφου τό ραγδαιο των αλλεπάλληλων μεταπτώσεων ειναι πρωτόγνωρο στό μεταπολιτευτικό τοπίο. Αντιφατικότητα ομως πού επιδέχεται λογικότατες επεξηγήσεις, αν δει κανείς τά πράγματα στήν ουσία τους. Πάνω απ' ολα πρέπει νά πουμε οτι η εκπληξη και πολλω μαλλον η απογοήτευση γιά τίς μεταπτώσεις αυτές μαρτυρα ανεπαρκως σκεπτόμενους πολίτες με ακρως επιδερμικές αναλύσεις καί ερμηνειες, σχεδόν ζωώδους απλοϊκότητας. Δέν μπορουμε, παρά νά εξάρουμε γιά πολλοστή φορά τή Μαρξική-Λενινική διεισδυτικότητα καί αναλυτικότητα πού βοηθα αποφασιστικά τό ξεκαθάρισμα των συλλογισμων καί τή συνεπέστερη δυνατή χάραξη πορείας μέσα σέ τούτη τή χαοτική τρικυμία γεγονότων καί “απόψεων”.

BEBAIA, TOYTO TO KEIMENO EINAI APKETA "FLAT", προφανως υπεισέρχοναται πολύ περισσότερες παράμετροι στά τεκταινόμενα, αλλά δέν ειναι σκόπιμο νά αναλωθουμε σέ κουραστικά κοσκινίσματα καί χρονοβόρες διερευήσεις, προφανως σέ χοντρικές γραμμές πέφτουμε αρκετά "μέσα".

Μιά καί τά γεγονότα περιστρέφονται γύρω από τό ΣυΡιζΑ, καλό θά ηταν νά ξεκινήσουμε μέ τό βίο καί τήν πολιτεία του. Μετά τή -σοφή- αποχώρηση του ΚΚΕ τό 1991, ο Συνασπισμός εκφυλίσθηκε σέ ενα συνονθύλευμα ετεροκλήτων συλλογικοτήτων, μέ αποκλειστικό σχεδόν αντικείμενο τήν εισοδο αυτων στό κοινοβούλιο, κάτι τό απαγορευτικό αν κατέρχονταν στίς εκλογές ξεχωριστά, λόγω των αθλίων καλπονοθευτικων εκλογικων νόμων πού η ντόπια κλεπτοκρατία μονίμως επέβαλε. Αρα ο μετέπειτα ΣυΡιζΑ ειναι ενα οιονεί “συνομοσπονδιακό” μόρφωμα ανάγκης, επιβεβλημένο λόγω του κρατουντος καθεστωτος “κοινοβουλευτικης δικτατορίας”.

Καί τώρα ερχόμαστε σέ ενα αλλο χαρακτηριστικό του ΣυΡιζΑ, στά εκτελεστικά του οργανα. Τά ομοιογενέστερα αντισυστημικά σχήματα κατά τεκμήριο εκλέγουν δυναμικά οργανα, μέ ηγετικά προσόντα, συνεκτικότητα καί στρατηγικές ικανότητες. Σέ ενα τέτοιο ετερόκλητο ομως μόρφωμα, πού συμπεριλαμβάνει στοιχεια από δεξιορεφορμιστικά, εως λενινιστικά καί αντιεξουσιαστικά, τά οργανα εκλέγονται πολύ πιό “αχρωμα καί αοσμα”, ετσι ωστε νά μήν “καπελλωθουν” κάποιες συνιστωσες από κάποιες αλλες. Η επικοινωνιακότητα πρός τά εξω ειναι επίσης αλλο ενα ζητούμενο αυτων των διαχειριστων. Επιπροσθέτως ειναι ανθρώπινα κατανοητό τό φαινόμενο, σέ πολλυσυλλεκτικά μορφώματα πού ενέχουν περίπτωση πολώσεως μέσα από φράξιες νά πρυτανεύσουν στοιχεια συναινετικά καί συμβιβαστικά πού θά συγκεντρώσουν τήν ανοχή ολων των φραξιων. Δυστυχως ομως, εκ φύσεως αυτά τά στοιχεια ειναι ευεπίφορα καί σέ ταξικούς συμβιβασμούς καί “συναινέσεις”, πραγμα ακρως ανεπιθύμητο σέ συνθηκες εντονου ταξικου πολέμου. Ο πρότερος συμβιβασμός μεταξύ αριστερων συνιστωσων επεκτείνεται καί σέ συμβιβασμό της ομάδας διαχειρίσεως της συλλογικότητας μέ τούς ταξικούς εχθρούς (καί τί εχθρούς!).

Θυμόμαστε οτι ο Τσίπρας προέκυψε ως επικοινωνιακά επιθυμητή λύση μετά από ενα αυτοδιοικητικό εκλογικό αγώνα ανώδυνο (μιας πού δέν κινδυνεύαμε νά εκλεγει δήμαρχος!) εναντι ενός διαρκως παραμεριζόμενου Αλαβάνου (αλλο κάρρο μέ πατάτες!). Δέν εχομε υπ'οψη κάτι πού νά διαψεύδει οτι ο Τσίπρας ειναι απλως ενας επικοινωνιακός τενεκές, πού ακόμη καί οταν δραστηριοποιειτο στήν ΚΝΕ ειναι αμφίβολο αν εμπέδωνε τί εκανε καί γιατί. Τά πράγματα θα ησαν ποιοτικά ακόμη χειρότερα αν δέν ειχε ξεκαθαρίσει τήν κατάσταση η αποχώρηση Κουβέλη πού συμπαρέσυρε μιά κρίσιμη μαζα δεξιων στοιχείων. Σέ αυτή τήν περίπτωση δέν θά ειχε υπάρξει ουτε καί αυτό το κουτσουρεμένο πεντάμηνο υποτιθέμενων “πυροβολισμων γιά τήν τιμή των οπλων”. Πλην, ο Τσίπρας εξελίχθηκε στόν αναπόφευκτο “νέο Κουβέλη”, πού νομοτελειακά θά εμφανιζόταν υπ' αυτές τίς συνθηκες.

Θα εθελοτυφλουσε κανείς αν ισχυριζόταν πως απουσίαζαν τά σημάδια. Ηδη αμέσως μετά τίς εκλογές του Μαϊου 2012 (ουτε καν του Ιουνίου) παρατηρήσαμε οτι ο λόγος των κεντρικων οργάνων του ΣυΡιζΑ απεκδύθη αποτόμως πάσης ταξικότητος.

Ο Τσίπρας δέν ειναι ενας κλασσικός πρωθυπουργός ενός μονολιθικου μπουρζουάδικου κόμματος, καί ο ΣυΡιζΑ σίγουρα διαφοροποιειται από τό αρχηγοκεντρικό Ανδρεϊκό ΠαΣοΚ. Οι ΣυΡιζοποιημένοι ΠαΣοΚοι ειναι αναγκασμένοι νά μετέρχονται εκει διαφορετικούς τρόπους γιά νά προωθουν τήν κάθε αποψή τους. Σέ σχέση μέ τά προηγούμενα κόμματα εξουσίας παρουσιάζει συμπτωματικά το παράπλευρο πλεονέκτημα (γιά τή δική μας τάξη), οτι η υποχρεωτική λογοδοσία στίς επί μέρους συνιστωσες εξασφαλίζει ενα βαθμό διαφάνειας γιά τήν ενημέρωσή μας, αλλά καί δημοκρατικότητας ενώπιον των τάσεων.

Ενα αλλο πλεονέκτημα (γιά εμας) ενός συνονθυλεύματος σάν τό ΣυΡιζΑ υπηρξε τό οτι δεν πολυσηκώνει διαδικασίες πειθαρχίας καί προβατοποιήσεως οπως των κλασσικων κομμάτων, καί αυτό μπορει νά προσδώσει σέ διάφορες καταστάσεις μία κινητικότητα ακρως επιθυμητή γιά τήν εργατική αγκιτάτσια.

---

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

ΤΟ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ "ΣΤΟ ΚΟΥΤΟΥΡΟΥ", ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΝΤΟΝΗΣ ΕΝΔΟΣΥΡΙΖΑΪΚΗΣ ΔΙΑΠΑΛΗΣ καί αυτό ειναι πρός κωλοφαρδία δική μας, πού θα μπορουμε πλέον νά τό επικαλούμαστε γιά μιά ζωή, ωσότου επιτύχουμε τούς ταξικούς σκοπούς μας! Ειναι ενδεικτικότατες οι αντιφατικές αντιδράσεις -αλλά καί οι τσουχτερές αποκαλύψεις- των ετερόκλητων “Συνασπισμένων” αμα τη εκδόσει του αποτελέσματος.

Εδω ανοίγομε κάποιες παρενθέσεις σχετικά μέ τή στάση του ΚΚΕ. Θά στενοχωρήσουμε τούς φανατικούς θιασωτες και της μιας και της αλλης εκδοχης, διότι τίς θεωρουμε ΣΧΕΔΟΝ ισοδύναμες, καί η ιδια η μπουρζουαζία τίς αντιμετώπισε ως ισοδύναμες: Τό πραξικόπημα της τό εκανε κανονικότατα καί μάλιστα αυθημερόν μέ τό δημοψήφισμα, οπως καί θά εκανε αν πλειοψηφουσε τό ψηφοδέλτιο πού πρότεινε τό ΚΚΕ. Καί από τή μεριά της η εργατική τάξη θά τά αντιμετώπιζε επίσης ως ισοδύναμα: Αν εχει σκοπό νά προασπίσει ως τό τέλος τήν αποχώρηση από τό Δυτικό μπλόκ, θά τό πράξει ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩ ΔΙΚΑΙΩ κατά των πραξικοπηματιων υπό οποιαδήποτε αναλογία ηθελε προκύψει μεταξύ του συμβατικου οχι καί του ψηφοδέλτιου πού πρότεινε τό ΚΚΕ. Η ταξική μας νομιμότητα ειναι τό δίκιο του εργάτη καί δέν εχει καμμία σχέση μέ τήν μπουρζουάδικη επιλεκτική τυπολατρεία. ΑΡΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΤΡΑΓΕ (ΚΑΙ ΜΕΤΡΑΕΙ) ΓΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΘΡΟΙΣΜΑ ΤΩΝ 2 ΕΚΔΟΧΩΝ ΤΟΥ ΟΧΙ. Ως εκ τούτου, τό ΝΑΙ ουσιαστικά ηταν μόνο 36,7234% καί οχι 38,69% οπως καταχρηστικά υποστηρίζει τό καθεστώς. Εκ των εξελίξεων, τό δημοψήφισμα μετέπεσε σε ενα απλό "θεσμικό γκάλλοπ" υπέρ η κατά της ΕΟΚ, πού ομως περιβάλλεται μέ απείρως μεγαλύτερο κυρος από τίς διάφορες διαβλητές "Μούτρων Αναλύσεις". Τό αρχικό ερώτημά του ΑΚΥΡΏΘΗΚΕ αυθωρεί από τούς ιδιους τούς Ευρωεκβιαστές μέ τήν εσπευσμένη ανάκληση των τελεσιγράφων τους αμα τη προκηρύξει του.
OYX'HTTON, EXOME ENA MIKPO σχόλιο γιά τό κόνσεπτ του ΚΚΕ, οτι αφ'ενός δείχνει κατά τι υποδεέστερη η επιλογή του καί ενδεχομένως υποκρύπτει εναν ηπιο "συλλογικό αυτισμό" (αν μας επιτρέπεται αυτός ο νεολογισμός). Θά μπορουσε π.χ. κατ'αναλογία στό δημοψήφισμα του '74 νά μή στηρίξει τό πράσινο ψηφοδέλτιο γιά τό προτεινόμενο Σύνταγμα της "Αβασιλεύτου Δημοκρατίας", αλλά νά εκτυπώσει ενα δικό του κόκκινο γιά "Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία" μέ τή λογική "Τί βασιλιας, τί Καραμανλης"? Αφ' ετέρου, δέν συμφωνουμε οτι ηταν υπέρμετρα σεχταριστική η επιλογή αυτή καθ'εαυτή, ομως βρίσκουμε υπέρμετρα σεχταριστικό τό αρθρο μέλους της Κ.Ε. στό ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ παραμονή του δημοψηφίσματος. Τό μόνο πού θέλομε νά αντιτείνομε σέ αυτή τή φάση ειναι οτι ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ.
Ενα στοιχειο πλήρους δικαιώσεως του ΚΚΕ υπηρξε η ευλογη διαχρονική αρνηση του σέ οποιαδήποτε συγκυβέρνηση μέ τό ΣυΡιζΑ. Οπως αποδείχθηκε, οι αριθμητικοί συσχετισμοί εντός ΣυΡιζΑ επέτρεπαν τό ανά πασα στιγμή "αδειασμα" του ΚΚΕ καί τήν υπερψήφιση αντιδραστικων νομοθετημάτων μέ τή βοήθεια της ευρύτερης δεξιας. Αυτό ομως πρέπει νά γίνει μάθημα καί στούς εκτός ΚΚΕ Λενινικούς, γιά νά αποβάλουν ως τάχιστα κάθε χαμερπή οππορτουνιστικό Δούρειο Ιππο από τίς συμμαχίες τους.

Τό Τσιπραξικόπημα κατά της ετυμηγορίας του δημοψηφίσματος δέν πρέπει νά μας εκπλήσσει, αλλά ουτε καί νά μας απογοητεύει. Οι αντεπαναστατικές εκτροπές του ρεφορμισμου καί του οππορτουνισμου σε σχέση μέ τή δικτατορία του προλεταριάτου προβλέφθηκαν καί αντιμετωπίσθηκαν ευστοχα από τούς Λενινικούς στό ΣΔΕΚΡ τόσο ενδοκομματικά εναντι των Μενσεβίκων, οσο καί εξωκομματικά εναντι των Εσέρων. Τό τι θα εκανε η μπουρζουαζία, διά του ενός η του αλλου εκούσιου η ακούσιου οργάνου της, ειναι δεδομένο. Αλλο τόσο δεδομένο πρέπει νά ειναι τό τί θά κάνει τό προλεταριάτο.

ΕΥΧΟΜΕΘΑ ΕΝΑ ΑΙΣΙΟ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣ 1917 ΚΑΙ 1946 χωρίς αρχηγισμούς καί μέ ανόθευτες συμμετοχικές διαδικασίες