Der Hauptfeind steht im eigenen Land!

O βασικός εχθρός βρίσκεται στήν ιδια τή χώρα!

Κάθε τόσο καί λιγάκι -ἰδίως ἀπό τό 1974- βιώνουμε τήν ἀναζωπύρωση διαφόρων Ελληνοτουρκικων κρίσεων, πού επικοινωνιακά τουλάχιστον προσεγγίζουν ως καί τό επίπεδο της επικειμένης συρράξεως. Τά κυρίαρχα Μ.Μ.Ε. "ντύνονται στά χακί" σάν τόν Καμμένο πού κατά τά αλλα λοιδωρουν, αρχίζουν νά παρελαύνουν από τά μικρόφωνα διάφοροι εθνοκάπηλοι "ειδήμονες", "αναλυτές", "διεθνολόγοι", απόστρατοι καί τό κακό συναπάντημα. Ολοι τους ανεξαιρέτως καί διαχρονικά σερβίρουν εθνοκεντρικές τρίχες, απεκδεδυμένες πάσης ταξικης διαλεκτικης πού ειναι προϋπόθεση γιά κάθε δόκιμη ανάλυση. Καί ολοι τους υπερτονίζουν τό κίβδηλο πρόταγμα της "εθνικης ενότητος".

Η παγκόσμια εργατιά δέν εχει απολύτως τίποτε νά κερδίσει από τούς διακρατικούς πολέμους, παρά μόνο νά δει τήν ανισοκατανομή πλούτου νά οξύνεται. Δέν νοειται "εθνικη ενότης" μεταξύ καταπιεσμένων καί των εκμεταλλευτων τους. Ειναι εγκληματικό σφάλμα νά συστρατευθουμε υπό "εθνική σημαία" κατά του δηθεν "εξωτερικου εχθρου" μαζί μέ τά ντόπια αφεντικά παραπέμποντας στίς καλένδες τούς ταξικους αγωνες. Ισα-ισα, πρέπει νά εκμεταλλευόμαστε τίς διακρατικές εντάσεις σαν ρηγμα μέσα στή διεθνή μπουρζουαζία, χώνοντας μέσα τίς ανατρεπτικές σφηνες μας. Καμμία "εθνικη ενότης", καμμία ταξική "ανακωχή"!

Ολα τά αστικά κράτη καί ολοι οι τοπικοί υποϊμπεριαλισμοί καί μιλιταρισμοί -οφείλουν νά- μας ειναι εξ ισου απεχθεις. Πρακτικά, η κατά τόπους εργατική τάξη εχει πρωτίστως νά αντιπαλέψει τό μιλιταρισμο στόν ιδιο της τόν τόπο. Μέ κινήσεις πολιτικης -καί οχι μόνο- ανυπακοης οφείλει νά υπονομεύει καί νά ξεδοντιάζει τούς επιθετικούς μηχανισμούς των δικων της ενόπλων δυνάμεων καί σωμάτων "ασφαλείας", νά τραβάει τό χαλί κάτω από τά πόδια τους. Καί τελικά νά μετατρέπει κάθε διακρατική αντιπαράθεση σέ ταξική αντικαπιταλιστική εμφύλια !

Αν ο στρατός κάποιου αλλου αστικου κράτους προελάσει στήν περιοχή μας, ειναι αυτονόητο οτι αυτός αντικαθιστα τόν εγχώριο ως στρατός κατοχης καί τότε μπαίνει αυτός στό στόχαστρό μας ως βασική δύναμη καταπίεσής μας. Τό ποιός από τούς 2 θά ειναι αυτός, ειναι δευτερευούσης σημασίας από εργατική σκοπιά. ΑKOMH KAI AN τό καθεστώς Erdoğan HTAN κατά τι βαρβαρότερο του καθεστωτος του Μητσοτακέικου (πού δέν εἶναι πλέον) επίσης ειναι δευτερεύουσα λεπτομέρεια, αμφότερα ειναι εξ ισου ανατρεπτέα.

Ας θυμηθουμε καί ας μιμηθουμε τούς Γερμανούς κληρωτούς ναυτες πού, εμπνευσμένοι από τά κελεύσματα της Ρόζας καί του Κάρλ, πέταξαν στή θάλασσα τίς εθνικές σημαιες -καί αρκετούς δυστροπουντες αξιωματικούς τους!- καί υψωσαν στά κατάρτια τήν κόκκινη σημαία του διεθνους προλεταριάτου, πυροδοτωντας τήν 5ετη ενδοξη Γερμανική Επανάσταση. Τό ρίσκο δέν θά πρέπει νά μας πτοει καί νά μας αποτρέπει από τό ιστορικό μας καθηκον.

Σύνορα ορθάνοιχτα γιά τούς πρόσφυγες, κατάκλειστα γιά τούς καραβανάδες κάθε εθνικότητος!
Στό διάλο οι σημαιες, στό διάλο η "πατρίς", τά κράτη νά πεθάνουν, νά ζήσουμε εμεις!
Ντόπιοι καί ξένοι εργάτες ενωμένοι
Ουδείς πόλεμος μεταξύ λαων, ουδεμία ειρήνη μεταξύ τάξεων!