2 συνδικαλισμοί

Σέ ἀντίφαση μεταξύ τους, ἀλλά ἀκόμη ἐξ ἴσου ἀπαραίτητοι

Ὅσο καί ὅπου ὀ ταξικός πόλεμος παραμένει -δικαιολογημένα ἤ μή- ψυχρός καί ἀκήρυχτος ἀπό τήν πλευρά τοῦ κόσμου τῆς ἐργασίας, οἱ ἀντιφάσεις σάν αὐτή πού ἀποτελεῖ θέμα τῆς παρούσης παρεμβάσεως θά παραμένουν μία ἀναπόφευκτη καί γεμάτη παγίδες πραγματικότητα. Στίς πολύ ἤ λίγο παρατεταμένες περιόδους ἐξελίξεως / κλιμακώσεως τῶν προεπαναστατικῶν ζυμώσεων ἐμπεριέχεται δυαδικότητα καί στή δυαδικότητα αὐτή ἐμπεριέχονται μέ τή σειρά τους ρίσκα θεαματικῶν, δυσάρεστων πισωγυρισμάτων. Ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο γράφονται αὐτές οἱ γραμμές καί χρειάζεται νά συζητηθοῦν διεξοδικά στούς κύκλους τῆς προλεταριόφρονος πλευρᾶς ἀφορᾶ τή διαμόρφωση μιᾶς στρατηγικῆς, αλλά καί μιᾶς τακτικῆς γιά τή διαχείριση αὐτῆς τῆς προεπαναστατικῆς δυαδικότητας. Στόν πυρῆνα αὐτῆς τῆς κατηγορίας ἀντιφάσεων βρίσκεται ἡ ἀνάγκη μιᾶς ἀξιοπρεποῦς διαβιώσεως τῶν ἐργαζομένων καί ὅλων τῶν χειμαζομένων τάξεων παράλληλα μέ τήν ἀνάγκη τῆς ψυχοσωματικῆς καί ὀργανωτικῆς χαλυβδώσεως μιᾶς κρίσιμης μάζας ἐργατῶν πού σύντομα θά ἀπαλλοτριώσει ὁριστικά καί ἀμετάκλητα γιά λογαριασμό τῆς κοινωνίας ὅλο τόν ὑλικό πλοῦτο. Ἀς προσπαθήσομε λοιπόν νά περιγράψομε αὐτή τή δυαδικότητα, συνοπτικά στήν άρχή, σέ συνδικαλιστικό ἐπίπεδο:

1. Ὁ "διαπραγματευτικός συνδικαλισμός":
   • Ἀντιμετωπίζει τήν ἀνθρώπινη ἐργασία -ἀλλά καί κατ΄ἐπέκταση κάθε ἄλλο ἀγαθό- ὡς οἰωνεί ἐμπόρευμα ὑποκείμενο στά τερτίπια προσφορᾶς καί ζητήσεως μέ τόν τρόπο πού τά διαμορφώνει ἑκάστοτε τό κρατοῦν καθεστώς.
   • Ὡς ἐκ τούτου παζαρεύει δίκην ἐπίδοξου ἐμπορικοῦ ἐταίρου τήν ἐργατική δύναμη τῶν μελῶν του, κατ΄εἱκόνα καί ὁμοίωση τῶν ἐργοδοτικῶν συνομιλητῶν του (καί ἑνίοτε ἐκμαυλιστῶν του γιά νά μήν ξεχνιόμαστε)
   • Ὅλα αὐτά τόν ὑποχρεώνουν σέ ἄμβλυνση τῆς ταξικότητος, συντεχνιακή καί ἁπολίτικη -διάβαζε φιλοσυστημική- φυσιογνωμία, ἀποκοπή ἀπό τό πολιτικό γίγνεσθαι καί ἀδιαφορία γιά τήν τυχόν βρώμικη προέλευση ἐσόδων τῶν μελῶν του, ἤτοι του προσδίδουν φιλοτομαριστικό καί μή-κοινωνικό χαρακτῆρα.
   • Ὑπό τό πρῖσμα αὐτό, τυγχανε προμνημονιακά μιᾶς κάποιας προσχηματικῆς ἀποδοχῆς ἀπό τό κατεστημένο ὡς δῆθεν ὁμοειδής καί συμβατός μέ αὐτό θεσμός, συμπληρῶν τό κάλπικο σκηνικό τῆς ψευδοελευθερίας, ψευδοϊσότητος κ.λπ. τῶν δυτικῶν ψευδοδημοκρατιῶν
   • Οὐχ᾿ἧττον, βάλλεται καί αὐτός πλέον ἀπροκάλυπτα ἀπό τήν ἀντιδραστική ἀσυδοσία τῶν πλουτοκρατῶν πού ἀκολούθησε τήν ἤττα τοῦ παγκόσμιου προλεταριάτου στόν Ψυχρο Πολεμο
2. Ὁ "ἐπαναστατικός συνδικαλισμός":
   • Άναγνωρίζει καί καλλιεργεῖ τόν πολιτικό (ὄχι μονοκομματικό) χαρακτῆρα κάθε ἐργατικοῦ ἀγῶνα, ἀκόμη καί φαινομενικά οἰκονομίστικου
   • Συναισθάνεται ὅτι στήν παροῦσα αδηφάγο, κανιβαλική φάση του, ὁ καπιταλισμός περισσότερο ἀπό ποτέ ἄλλοτε δέν επιδέχεται τόν παραμικρό "εξανθρωπισμό", παρά μόνο τήν τελειωτική ἀνατροπή σέ ὁρίζοντα στρατηγικοῦ σχεδιασμοῦ.
   • Ἀντιλαμβάνεται τήν κοινωνική τάξη τῆς ὁποίας εἶναι συνειδητά ταγός, δηλαδή τήν ἐργατική, ὡς κυρίαρχο καί καθοριστικό ὑποκείμενο τῆς παραπάνω τελειωτικῆς ἀνατροπῆς γιά λογαριασμό ὅλων τῶν λοιπῶν καταπιεζόμενων πληθυσμιακῶν ὁμάδων
   • Διεξάγει μετρημένο καί ἐπιφυλακτικό διάλογο μέ τήν ἐργοδοτική καί καθεστωτική πλευρά, ἔχοντας τήν ἐπίγνωση πώς πρόκειται γιά συνομιλία μεταξύ ἐμπολέμων σέ προσωρινές ἀνακωχές καί ὄχι γιά συνομιλία μεταξύ συνεταίρων. Ἀποφεύγει τόν κοινωνικό συναγελασμό μέ τόν ταξικό ἐχθρό.

Εἶναι φανερό ὅτι το 1ο εἶδος συνδικαλισμοῦ ἔχει τακτικό χαρακτῆρα, ἐνῶ τό 2ο στρατηγικό. Πέρα ἀπό τούς μακρόπνοους στρατηγικούς στόχους, ὑπάρχει καί πληθώρα μικροπραγμάτων τῆς καθημερινότητας, πού συναθροιζόμενα συνιστοῦν μία οὺδόλως εὺκαταφρόνητη ὲνόχληση. Ἡ ἀναγκαιότητα τοῦ 1ου εἴδους συνδικαλισμοῦ ὑπαγορεύεται ἀπό τέτοιες ἀκριβῶς πιεστικές καταστάσεις τῆς καθημερινότητας, πού ὑποχρεώνουν σέ μία ἀναζήτηση τοῦ "μικρότερου δυνατοῦ κακοῦ". Θά μποροῦσε νά ἀντιτείνει κάποιος ὅτι το μικρότερο δυνατο κακο εἶναι ὁ σοσιαλισμός! Ἄν καί αὐτό ἔχει φαινομενικά μία φιλοσοφική βάση, δέν ἔχει καμμία πρακτική ἀξία. Ἑργοδοτικές καταστρατηγήσεις τοῦ στύλ νά μήν παρέχεται χαρτί στίς τουαλέττες, σαπούνι στίς σαπουνιέρες, καφές στίς καφετιέρες τῶν χώρων ἑργασίας, ἄν τίς παραπέμψει κάποιος σέ καποιο στάδιο τῆς σοσιαλιστικῆς οἱκοδομήσεως μᾶλλον θά πρέπει νά τόν πάρουν μέ τίς κλωτσιές!

Νομίζομε ὅτι οἱ διαφορετικοί ῥόλοι πού ἀναδεικνύονται ἀπό αὐτή τήν ἀνάλυση, σπανιότατα εἶναι δυνατό νά συνδυαστοῦν στά ἴδια καί τά αὐτά συνδικαλιστικά στελέχη, σέ πολλές περιπτώσεις οὔτε κἄν στίς ἴδιες συνδικαλιστικές ὀργανώσεις. Ἐνώπιον τῆς ἄρχουσας τάξης θά πρέπει κάποιοι νά λειτουργοῦν ὡς οἱ "αυστηροί μπάτσοι", ἐνῷ κάποιοι χρειάζεται νά ἐμφανίζονται -ὄχι καί νά εἶναι ὑποχρεωτικά στήν πραγματικότητα- ὡς οἱ "διπλωματικοί καί συνεννοήσιμοι μπάτσοι".

Τά ὄργανα τῶν 2 συνδικαλισμῶν

Γιά το 1ο εἶδος συνδικαλισμοῦ, καταλληλότερος σέ πρωτοβάθμιο ἐπίπεδο εἶναι ὁ θεσμός τοῦ ἐπιχειρησιακοῦ σωματείου, μιά καί τά προβλήματα πού καλεῖται νά ἀντιμετωπίσει ἀφοροῦν πολύ στενούς καί συγκεκριμένους χώρους, ἀπαιτοῦν ἐξοικείωση μέ διάφορες λεπτομέρειες πού εἶναι φύσει δυσχερέστατο νά ἀπασχολήσουν ἐπιτελικά, στρατηγικά συνδικαλιστικά ὄργανα. Ἐκεῖνο πού λέγαμε πρίν πώς εἶναι γιά κλωτσιές τό νά μεταθέτουμε τόν καφέ στίς καφετιέρες γιά τήν έποχή τοῦ σοσιαλισμοῦ, ἄλλο τόσο εἶναι γιά κλωτσιές τό νά άπασχολοῦμε γι` αὐτo τά ἐπιτελικά ὄργανα τοῦ ἐπαναστατικοῦ συνδικαλισμοῦ.	Γιά τό 2ο εἶδος συνδικαλισμοῦ, ὡς καταλληλότερος προβάλλει σέ πρωτοβάθμιο ἐπίπεδο ὁ θεσμός τοῦ ταξικοῦ κλαδικοῦ συνδικάτου, τό ὁποῖο μπορεῖ νά λειτουργήσει ἀπερίσπαστο ἀπό μικροζητήματα τῆς καθημερινότητος.
Στο 1ο εἶδος συνδικαλισμοῦ αὐτονόητα θά συμμετάσχει τό σύνολο τῶν συνδικαλισμένων ἐργαζομένων	Στο 2ο εἶδος συνδικαλισμοῦ ὡς ἐκ τῆς φυσιογνωμίας του θά προσελκυσθοῦν μόνο ἐργαζομενοι ὑψηλῆς συνειδητοποιήσεως, μέ ἐπαρκή συναίσθηση τοῦ ἱστορικοῦ τους ταξικοῦ καθήκοντος. Ὲννοεῖται ὅτι τά καταστατικά τῶν ταξικῶν κλαδικῶν συνδικαλιστικῶν ὀργανώσεων προτείνονται διαμορφωμένα εἰς τρόπον ὥστε νά μή δημιουργεῖται τυπικό κώλυμα συμμετοχῆς τῶν μελῶν τους καί στά ρεφορμιστικά έπιχειρησιακά ἀντίστοιχα.
Γιά τό δευτεροβάθμιο καί ἀκόμη περισσότερο τό τριτοβάθμιο ἐπίπεδο, τά πράγματα διαμορφώνονται πιό ῥευστά. Ἀναμφίβολα χρειάζεται πλατύς καί βαθύς διάλογος ἀνάμεσα στούς ταξικά συνειδητοποιημένους ἐργαζόμενους, τό πιθανότερο εἶναι ὅτι κάθε περίπτωση, θεματική ἤ γεωγραφική, θά πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ ἀναλόγως τῶν ἰδιαιτεροτήτων της. Ἔχομε τήν αἰσθηση ὅτι κατά κανόνα τά ἐργατικά κέντρα θά ἐνδείκνυνται περισσότερο ἀπό τίς ὁμοσπονδίες καί συνομοσπονδίες γιά τή διεκπεραίωση τῶν ἐπαναστατικοῦ χαρακτῆρα συνδικαλιστικῶν δράσεων.

Οἱ ἀντισυστημικοί ἐργάτες πού πρωτοστατοῦν στόν ἑπαναστατικό συνδικαλισμό, ὀφείλουν νά λειτουργοῦν ὁμάδες παρεμβάσεως καί μέσα στά ρεφορμιστικά/ ὸππορτουνιστικά σωματεῖα τοῦ 1ου εἴδους. Αὐτές οἱ ὁμάδες μπορεῖ νά λαμβάνουν ποικίλες, ἑνίοτε καί κάπως ἀλληλεπικαληπτόμενες μορφές. Κάποιες θά ἔχουν τή δομή συμβατικῶν παρατάξεων συμμετεχουσῶν στίς ἐκλογικές διαδικασίες, ἄλλες θά ἔχουν μορφή άκτιβιστικῶν συλλογικοτήτων άντιφασιστικῆς-άντιρατσιστικῆς παρεμβάσεως, ἄλλες μπορεῖ νά ἔχουν τή μορφή τάσκ φορς ἐνός συγκεκριμένου πρότζεκτ μέ ἀρχή καί πέρας (π.χ. ἀνάκληση κάποιας ἀπολύσεως, διαμορφώσεως κάποιου προσχεδίου Σ.Σ.Ε κλπ). Σέ πολλές περιπτώσεις θά συνιστοῦν διακριτούς ταξικούς πόλους (ὅπως ὀρθά ἔχει διατυπωθεῖ ἀπό τούς συναγωνιστές τοῦ Π.Α.Μ.Ε. άστικῶν συγκοινωνιῶν).

Ὅποιος ἐργαζόμενος ἀποφασίσει νά συμμετάσχει καί στό οἰκεῖο ταξικο κλαδικο συνδικάτο, οὐσιαστικά ἀνεβαίνει ἐπίπεδο. Πρό πάντων ἐννοοῦμε ἐπίπεδο ταξικῆς συνειδητοποιήσεως, καί ἀπό κεῖ καί πέρα καί ἄλλων συμπαρομαρτούντων στοιχείων. Ἔτσι, το 1ο εἶδος συνδικαλισμοῦ χρησιμεύει καί ὡς δεξαμενή καί προθάλαμος στρατολογήσεων γιά τό 2ο, στρατολογήσεων ὅμως μόνο ἁπλῶν μελῶν καί ὄχι ἀπ'εὐθείας στελεχῶν. Ἡ ἀνάπτυξη στελεχῶν θά ἀπαιτεῖ πιό ἐπίπονα στάδια πολιτικῆς ἐξελίξεως.

Τά παραπάνω concepts καθιστοῦν φανερό ὅτι ὠς ἀπλᾶ μέλη πρέπει νά συμμετέχομε καί στούς 2 τύπους σωματείων, ἐκλεγμένα στελέχη ὅμως δέν νοεῖται νά συμμετέχουν ταυτόχρονα στίς διοικήσεις ἀμφοτέρων, θά προκαλέσουν ζημιά καί στά 2. Αὐτό εἶναι ἕνα ποιοτικό standard, τοῦ ὁποίου ἡ περιφρούρηση ἐναπόκειται φυσικά στόν ταξικό συνδικαλισμό μέ ἀποκλεισμό / αὐτόματη καθαίρεση ὅσων ἀποπειραθοῦν νά παρασπονδήήσουν.

Ἔτσι, βλέπομε ὅτι ἡ φύση τῶν πραγμάτων σχεδόν νομοτελειακά καθορίζει ἀνάλογα καί μέ τήν ἰδιοσυγκρασία τῶν διαφόρων προσώπων καί τῶν θεσμῶν τό ποιός ῥόλος προσιδιάζει στό καθένα. Τήρηση αὐτῆς τῆς ἀντιστοιχίας εἶναι τό ἥμισυ τοῦ παντός γιά τήν ἐπιτυχία, καταστρατήγησή της προοιωνίζεται πανωλεθρίες.

Πρόσθετα στοιχεῖα ἐπαναστατικοῦ συνδικαλισμοῦ

Εἶναι μοναδικό πεδίο δράσεως μαχητικοῦ συνδικαλισμοῦ οἰ μακροπρόθεσμοι πολιτικοί στόχοι τοῦ συνειδητοῦ προλεταριάτου? Κάθε ἄλλο! Οἱ ἀποδεδειγμένες στήν πράξη παθογένειες τοῦ 1ου εἴδους συνδικαλισμοῦ τόν εὐνουχίζουν ἀκόμη καί γιά κάποια ανώδυνα, αστικοδημοκρατικά αιτήματα οπως της "ισης αμοιβης γιά ιδια εργασία" ανεξαρτήτως εργοδότη κ.λπ. Δέν μπορει νά συντονιστει ο αγώνας χωρίς κλαδικά, υπερεπιχειρησιακά σωματεια. Καί βέβαια, οσο πιό ταξικά θά ειναι τά σωματεια αυτά τόσο θά μεγαλώνει καί η εμβέλεια των μέσων, των στόχων καί των δυνατοτήτων τους. Η ποιοτική υπεροχή τέτοιων σωματείων εκτιμουμε οτι υπερσκελίζει μακράν τήν οποια ὰριθμητική δύναμη θά τους υπέλειπε, καί μάλιστα η εν λόγω ποιοτική υπεροχή θά τούς εξασφάλιζε μεσοπρόθεσμα καί μία ομολογουμένως ευπρόσδεκτη αυξηση δημοτικότητας.

Τό μαχητικό κλαδικό σωματεῖο εἶναι πρό πάντων ἕνα σωματεῖο ἀπεργιακό! Τά ρεφορμιστικά μονοεπιχειρησιακά συνδικάτα εγκλωβίζουν μέσω μιας ισχνης η καί επίπλαστης μειοδοτικης πλειοψηφίας αξιόλογες δυναμικές μειοψηφίες πολλά υποσχόμενων αγωνιστων εργατων, οι οποιοι χρειάζονται μία εναλλακτική οργανωτική δομή προκειμένου νά δύνανται νά δράσουν άπεργιακά. Θά διασφαλίζεται διοργάνωση οσο τό δυνατόν περισσότερων κινητοποιήσεων μέ συχνές πολιτικές απεργίες, απεργίες συμπαραστάσεως οχι μόνο πρός συνδικαλιστικούς αγωνες αλλων, αλλά καί απεργίες συμπαραστάσεως σέ γενικότερες πολιτικές μάχες στό εσωτερικό καί τό εξωτερικό, σέ πολιτικούς απεργούς πεινας κλπ κλπ. Επίσης συμμετοχή σέ κάθε ἔγκριτο δίκτυο υλικοτεχνικης υποστηρίξεως & αλληλεγγύης σέ κινητοποιήσεις, απεργιακές φρουρές αλλων κλάδων, αντιφασιστικές / αντιρατσιστικές κινήσεις, κοινωνικοπολιτική ανυπακοή κ.τ.λ.

---

Ὲδῶ πρέπει νά ξεκαθαριστεῖ μία πιθανή πηγή παρανοήσεων: Εἶναι εξ ορισμου ταξικό τό κάθε κλαδικό Α`βάθμιο συνδικᾶτο διευρυμένης γεωγραφικῆς ἐμβέλειας? Κατηγορηματικά ὄχι! Γιά νά τό διαπιστώσει κανείς δέ χρειάζεται νά πάει μακριά (τρόπος τοῦ λέγειν), ὲπί παραδείγματι στίς Η.Π.Α. Τό παναμερικανικῆς δικαιοδοσίας Σωματεῖο Έργατῶν Αὐτοκινητοβιομηχανίας (U.A.W.) KAI OXI MONO, κατηγορεῖται ἀπό ταξικές δυνάμεις γιά τόν τρόπο διαπραγματεύσεως των Σ.Σ.Ε. μέ τήν έργοδοτική ενωση τῶν Αὐτοκινητοβιομηχανων. Παρατίθενται κάποιες χαρακτηριστικές, καραμπινατες παλιανθρωπιές τέτοιων μορφωμάτων πού εκδηλώνονται σέ κάθε εὐκαιρία :

'Ελάχιστοι πραγματικοί ἐργαζόμενοι συμμετέχουν στίς κεντρικές διοικήσεις τους, οὐσιαστικά οἱ ἐκλέκτορες τῶν κεντρικῶν ὀργάνων ἐπιλέγουν "ἐπαγγελματίες μάνατζερς συνδικάτων" πού ἀμείβονται ἐξωφρενικά μέ τό ὑστέρημα τῶν ἐργατῶν, τίς συνδρομές τους.

Πολλάκις συλλαμβάνονται νά διαφθείρονται / δωροδοκοῦνται εἴτε ἀπό προμηθευτές τῶν σωματείων, εἴτε ἀπό τούς ἐργοδότες καθ'εαυτούς (καί στή συγκεκριμένη περίπτωση τοῦ U.A.W.).

Οἱ διεφθαρμένες κεντρικές διοικήσεις τους συχνότατα ἀνατρέπουν ἀπό τά πάνω ἀπεργιακές κ.α. κινητοποιήσεις τῶν κατά τόπους κλιμακίων βάσης (locals) καταπνίγοντας κάθε ριζοσπαστισμό καί μαχητικότητα.

Θέτουν μεγάλη ἔμφαση τῶν πιέσεών τους στίς "θέσεις ἐργασίας σέ 'Αμερικάνικα χέρια", μέ μία πρωτόγνωρη ρατσιστική - ἀντιδιεθνιστική ἐλεεινότητα

'Οφείλομε λοιπόν μέ προσοχή νά προσδιορίζομε εὐθύς ἐξ ἀρχῆς πάνω στήν ιδρυση κάθε συνδικάτου τά χαρακτηριστικά πού θά διέπουν τόν πολυπόθητο ταξικό συνδικαλισμό καί νά ξεκινοῦμε μέ ιδρυτικές ὁμάδες-ἐγγυήτριες τῆς ἐπιθυμητῆς φυσιογνωμίας του συνδικάτου. Καί νά ἐπαγρυπνοῦμε διαρκῶς γιά τή διαφύλαξή της κόντρα σέ ἐνδεχόμενες ἐκφυλιστικές τάσεις. Τίποτε δέν εἶναι διασφαλισμένο αὐτόματα.

Περαιτέρω διευκρινίσεις

Θά μποροῦσε νά ἀντιλέξει κάποιος: Σχεδόν ὅλα τά χαρακτηριστικά αὐτοῦ πού βαφτίσαμε ἐδῶ "ἐπαναστατικό συνδικαλισμό" τά συναντοῦμε στίς ἐπαναστατικές πολιτικές συλλογικότητες, μαρξιστικές ἀλλά καί πιό ῥιζοσπαστικές, ὁπότε γιατί νά διατηροῦμε ἐκ παραλλήλου καί "ἐπαναστατικό συνδικαλισμό"? Δέν εἶναι πλεονασμός? Τά σχόλιά μας γιά αὐτό εἶναι πολλά:

Ἡ κάθε πολιτική ὀργάνωση δέν μπορεῖ ἀπό μόνη της -οὔτε καν σέ ἑνιαιομετωπική σύμπραξη μέ ἄλλες- νά ὑλοποιήσει εἴτε τό ἀντικείμενο τοῦ ἐπαναστατικοῦ συνδικαλισμοῦ, εἴτε τήν ἴδια τήν καλλιέργεια προεπαναστατικοῦ καί ἐπαναστατικοῦ πνεύματος στό σῶμα τοῦ προλεταριάτου. Φυσικά καί νομιμοποιεῖται νά προσπαθεῖ νά τά ἐπηρεάσει διά τοῦ πολιτικοῦ της κύρους, ἀλλά δέν δύναται νά ὑποκαταστήσει τίς δομές πού προτείνομε ἐδῶ.

Ἡ βάση τῆς ὁποασδήποτε πολιτικής ὀργάνωσης δέν ταυτίζεται μέ τό σύνολο τῶν ἐργαζομένων ἀνά ἐπαγγελματικό χῶρο

Τά ἐπαναστατικά συνδικᾶτα φαίνεται καθαρά ἀπό τίς προτάσεις μας ὅτι τά βλέπομε σάν ἕνα ὕβρίδιο καί ταυτόχρονα σάν interface μεταξύ σωματείων καί τῶν μελλοντικῶν σοβιέτ (interface γιά τήν περίοδο προπαρασκευῆς τῆς ἀντικαπιταλιστικῆς ἐξεγέρσεως καί τῆς δικτατορίας τοῦ προλεταριάτου, ἤ ὀρθότερα τῶν προλεταριοφρόνων).

Ούχ΄ἧττον, μέ τά 2 εἴδη συνδικαλισμοῦ ξεπερνιοῦνται κάποιοι σκόπελοι πού θίγει ὁ Λένιν στόν "Άριστερισμό, παιδική άσθένεια τοῦ κομμουνισμοῦ".

Τά 2 εἴδη συνδικαλισμοῦ παρουσιάζουν μία λειτουργία "συγκοινωνούντων δοχείων" ὑπό πίεση, ὄχι ὡς "δεξαμενές" μελῶν ἀλλά ὡς "δεξαμενές" δράσεων, μιά καί οἱ δραστηριοποιημένοι ἐργάτες ἔχουν ἕνα πεπερασμένο ἀπόθεμα ἀνθρωποωρῶν νά ἀξιοποιήσουν. Ἡ ἐπιδιωκόμενη βαθμιαία μετατοπιση τοῦ βάρους τῶν δράσεων πρός τή μεριά τοῦ ἐπαναστατικοῦ συνδικαλισμοῦ θά σηματοδοτεῖ τήν ὡρίμανση τῶν προεπαναστατικῶν ζυμώσεων καί τή συρρίκνωση τοῦ 1ου εἴδους συνδικαλισμοῦ.

Ἅμα τῆ ἐπιβολῆ τῆς δικτατορίας τῶν προλεταριοφρόνων, το ξεπερασμένο πλέον 1ο εἶδος συνδικαλισμοῦ θά καταργηθεῖ πάραυτα, ὁ δε ἐπαναστατικός συνδικαλισμός θά συνεχίσει σέ τροποποιημένο ῥόλο, σάν ἀπαραίτητο στοιχεῖο -OXI TO MONO- μιᾶς "διαρκοῦς ἐπαναστάσεως μέσα στήν ἐπανάσταση". Ὁ ρόλος του θά λήξει καί θά ἀπονεκρωθεῖ μέ τή σειρά του στίς παραμονές ἐπιτεύξεως τῆς κομμουνιστικῆς κοινωνίας, ὅταν ἐκλείψει κάθε νόημα θεσμικοῦ διαχωρισμοῦ ἀνάμεσα σέ συνδικαλισμό καί σοβιέτ, κάθε νόημα ἰσορροπιῶν ἀνάμεσα σέ συντεχνίες καί ἄλλων τέτοιων ὑπολειμμάτων ἑνός ἐξοβελιστέου παρελθόντος.

Ἐπίλογος

Μποροῦμε νά κατανοήσομε εὔκολα πώς ἡ καθυπόταξη -καί ὄχι ἀπαραίτητα ἡ παντελής ἐξολόθρευση- τοῦ ὁππορτουνισμοῦ θά ἀποτελεῖ διαρκῶς μία ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς ἐνδοταξικῆς πάλης, ἔτσι ὥστε ἡ πυξίδα τῆς ἑκάστοτε ἐργατικῆς πρωτοπορείας νά εἶναι ἀταλάντευτα προσανατολισμένη πρός τήν ἐπαναστατική ἀνατροπή τοῦ καπιταλισμοῦ καί τήν δικτατορία ἑνός συνειδητοποιημένου προλεταριάτου. Σέ διαφορετική περίπτωση ἐλλοχεύει κίνδυνος οἱ ὅποιες μικρές ἤ καί μεγάλες οἰκονομίστικες "παραχωρήσεις" νά χαλαρώνουν τήν ἀντικαπιταλιστική ἐργατική ἐπαναστατικότητα μέχρι τοῦ σημείου τῆς συντριπτικῆς ταξικῆς ἤττας σάν τήν προαναφερθεῖσα τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου. Πρέπει νά ἐμπεδώσουμε ὅτι σάν τελικό στόχο δέν συμβιβαζόμαστε μέ τίποτε λιγότερο ἀπό τά πάντα! Δέν χάνουμε στιγμή ἀπό τά μάτια μας τόν ἱστορικό μας ῥόλο, αὐτόν τοῦ νεκροθάφτη τῆς μπουρζουαζίας! Καί αυτό θά πρέπει νά τό τηροῦν συνεχῶς υπ΄όψη τους καί οι 2 συνδικαλισμοί

Τό παρόν κείμενο συντάσσεται κατ΄ἐπέκταση κάποιων κόνσεπτ ἀναπτυχθέντων στά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ ἡμιτελοῦς πονήματος πού ἀφορᾶ συγκεκριμένο ἐργασιακό κλάδο