Πρωτοβουλιακές Ομάδες και πυρηνες Ριζοσπαστικων Κινητοποιήσεων

Ενας ολικός επανασχεδιασμός του concept των απεργιακων επιτροπων

Ερέθισμα #1: η διστακτικότητα στίς γενικές απεργίες δευτεροβαθμίων & τριτοβαθμίων οργάνων

Εχει παρατηρηθει σέ πλείστους εργασιακούς χώρους μία απροθυμία μεγάλου ογκου εργαζομένων νά συμμετέχουν σέ κινητοποιήσεις ευρύτερης εμβελείας εξω από τό στενό πρωτοβάθμιο συνδικάτο, στό οποιο ανήκουν. Μέ τήν πάροδο του χρόνου εχουμε ακούσει πολλές αστήρικτες δικαιολογίες καί προφάσεις γιά τουτο:

• H συνομοσπονδία καί τό εργατικό κέντρο δέν κάνει τἰποτε γιά μας, γιατί νά κάνουμε εμεις γι'αυτο;

H συνομοσπονδία καί τό εργατικό κέντρο ειναι εν πολλοις αντανάκλαση δική μας. Δέν ειναι κάτι εξω από μας ωστε νά γίνεται αλισβερίσι "δουναι καί λαβειν". Η μειωμένη κινητοποίηση των επί μέρους συνιστωσων μειώνει απελπιστικά καί τήν κινητικότητα των δευτεροβαθμίων οργάνων

•  Εργαζόμενοι αλλων κλάδων δέν εχουν κάνει τἰποτε γιά μας, γιατί νά κάνουμε εμεις γι'αυτούς;

Καί αυτή η στάση θά προωθήσει τήν ταξική αλληλεγγύη; Θά τούς τιμωρήσουμε ωστε τήν επόμενη φορά νά συμμορφωθουν καί νά κάνουν κάτι αυτοί γιά μας;

•  Αυτή τή στιγμή δέν απειλούμαστε αμεσα ως κλάδος, τά ψιλοβολεύουμε, γιατί νά προκαλέσουμε τήν εργοδοσία μας απεργώντας;

Αυτό ειναι ταυτόχρονα ανοησία καί προδοσία, μέ τόσο δραματική αναδιανομή του πλούτου υπέρ των πλουσιότερων νά εχουμε τέτοιες ψευδαισθήσεις κατευνασμου

•  H συνομοσπονδία καί τό εργατικό κέντρο ειναι ξεπουλημένοι, γιατί νά τούς κάνουμε τή χάρη νά απεργήσουμε; Εμεις πού ειμαστε λεβέντες καί αντισυστημικοί θά τούς παμε κόντρα.

Εδω θά λέγαμε οσα δέ φτάνει η αλεπου τά κάνει κρεμαστάρια. Αν ειμαστε τόσο αντισυστημικοί θά δραττόμεθα των απεργιακων ευκαιριων πού με τό σταγονόμετρο παρέχουν οι "ξεπουλημένοι" καί επιπρόσθετα θά εκμεταλλευόμαστε καί κάθε αλλη αφορμή γιά νά ριζοσπαστικοποιουνται περισσότεροι καί περισσότερο.

• Μέ τόσες περικοπές αποδοχων, δέν περισσεύουν μεροκάματα νά χάνουμε απεργωντας

Εδω η λογική πραγματικά σηκώνει τά χέρια. Η απεργία θεωρειται πολυτέλεια γιά οσους υπερκαλύπτουν ηδη τίς απαιτήσεις τους προκειμένου νά αποσπάσουν καί αλλα? Καί αντίστροφα, υποδεικνύεται στά αφεντικά οτι περικόπτοντας αποδοχές θά κερδίζουν καί απεργοσπάστες εκτός από λεφτά? Οσο περισσότερο μας εξαθλιώνουν τόσο πιό ησυχοι θά καθόμαστε? Καί τόσο περισσότερο θά προθυμοποιούμαστε γιά υπερεντατικοποίηση, υπερεργασία καί αλλες τέτοιες αυτοκαταστροφικές προδοσίες? Εμ, τότε τούς συμφέρει νά μας αφήσουν μόνο ενα πιάτο φαΐ καί εργασία μέχρι θανάτου, αν ειναι να μην τούς ανοίξουμε μύτη. Μία εθελόδουλη εκδοχή του ARBEIT MACHT FREI

Ο συζητούμενος χαρακτηρας των απεργιων...

Σέ αντίθεση μέ τίς παραπάνω καταγέλαστες αιτιάσεις, υπάρχουν αλλες, πολύ ουσιώδεις, οι οποιες θίγουν τή ουσία των παραδοσιακων απεργιων. Λίγο-πολύ, μεγάλο μέρος των πρό καί μετά μνημόνιο απεργιων ειχε μία χροιά αρκετά τελετουργική, μέ πολύ ομως διαφορετικές εκβάσεις: Πρό μημονίου προκηρύσσονταν απεργίες-καρμπόν κατά κλάδο η επιχείρηση στίς παραμονές συλλογικων συμβάσεων, οι οποιες κατέληγαν σέ "μοίρασμα" της διαφορας εργατων - εργοδοτων. Τώρα γίνονται απεργίες μέ τήν ευκαιρία κάθε μνημονιακης ρυθμίσεως, η οταν κάποια κλεισίματα καί απολύσεις φθάνουν στό απροχώρητο, οι οποιες απλα επιβραδύνουν ενίοτε τό ρυθμό υλοποιήσεως των αντεργατικων αυτων απειλων. Ειναι λοιπόν ευλογη η δυσφορία πού -γιά διαφορετικούς λόγους- προκαλουν αυτά τά τελετουργικά. Καί πρβάλλει επιτακτικά η ανάγκη μεταβάσεως από λάιτ διαπραγματευτικές κινητοποιήσεις σέ αγριες πολιτικές απεργίες ανατροπης των καπιταλιστικων καθεστώτων.

Oι αγριες απεργίες θά ειναι ενα μικρό πρωτο βημα πρός τήν ανατροπή του ολου σάπιου συστήματος. Kαί ειναι μία καλή πρώτη ομοβροντία καί sabotage ενάντια στήν πλουτοκρατία. Τά βρωμοχρηματιστήριά τους, οι συναλλαγματικές τους ισοτιμίες, ολα τους τά βρωμόχαρτα γίνονται ανω-κάτω μέ τίς παραμικρές ταραχές καί δυσλειτουργίες. Εν τούτοις, σέ αυτή τή φάση δέν εχει ακόμη εκλείψει τελείως ο ρόλος των παραδοσιακων διαπραγματευτων συνδικαλιστων, γιά τή διεκπεραίωση κάποιων διαχειριστικων επικοινωνιων λογιστικης φύσεως μεταξύ εργαζομένων καί εργοδοτων.

...καί οι δομές πού θά τίς υλοποιήσουν

Αφου η ως τώρα συμβατική συνδικαλιστική καί διαπροσωπική ζύμωση απέδωκε πτωχά αποτελέσματα ως πρός τίς εν λόγῳ κινητοποιήσεις, ειναι καιρός νά δοκιμασθουν Task Forces μέ αποκλειστικό καί εστιασμένο στόχο τή συμμόρφωση στίς απεργίες καί τίς λειτουργικές καταλήψεις, τήν περιφρούρηση, επέκταση, οξυνση καί παράτασή τους, αρχικα υπό τή μορφή Πρωτοβουλιακων Ομάδων Ριζοσπαστικων Κινητοποιήσεων (ΠΟΡΚ), μετεξελιχθησομένων σέ Πυρηνες Οργανώσεως Ριζοσπαστικων Κινητοποιήσεων, οταν θά εχουν μαζικοποιηθει επαρκως. Ειδικότερα, θά ξεκινήσουν μέ τά εξης αντικείμενα:

1. Νά πείσουν τούς διστακτικούς καί νά πιέσουν τούς απρόθυμους νά συμμετέχουν στίς παντοιόμορφες κινητοποιήσεις
2. Νά υποστηρίζουν υλικοτεχνικά καί ψυχολογικά τόν αγωνα των απεργιων, των καταλήψεων, των συγκρούσεων κ.λπ.
3. Να πρωτοστατουν καί καθοδηγουν τό οικονομικό sabotage & το boycottage ενάντια στίς καθεστωτικές εισπρακτικές πολιτικές
4. Νά λειτουργουν ως συνδετικός κρικος επικοινωνιακά καί λειτουργικά μέ ομορες κινηματικές συλλογικότητες καί δράσεις
5. Νά παρέχουν αλληλεγγύη καί επικουρία σέ αντίστοιχες δράσεις καί εκτός του κλάδου των
6. Νά εκπαιδεύουν καί νά εκπαιδεύονται πολιτικά καί στρατιωτικά γιά τήν κλιμάκωση των επομένων σταδίων

   Μετά τίς πρωτες επαναστατικές προθερμάνσεις, τό μειζον πρότζεκτ θά ειναι μία κομβική Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας. Αλλά αυτή χρήζει ειδικης μνείας πού εκφεύγει των περιωρισμένων οριζόντων του παρόντος. 

   Αντισυστημικότερες παρατάξεις η καί ριζοσπαστικότεροι μεμονωμένοι συνδικαλιστές θά μπορουν νά στηρίζουν περισσότερο η λιγότερο φανερά δράσεις των κατά κλάδο ΠΟΡΚ ακόμη καί οταν τά οικεια διοικητικά συμβούλια διάκεινται εχθρικά.

   Εξελικτικά στάδια - στρατολογήσεις

   Η πρωτοβουλιακή αφετηρία σημαίνει οτι σέ κάθε εργασιακό χωρο πρέπει νά ξεκινήσει μία ομάδα σχεδιασμου μέ μονοψήφιο αριθμό συμμετεχόντων -διότι οπου λαλουν πολλοί κοκκόροι αργει νά ξημερώσει- μέχρι νά διαμορφωθει κάποιος εσωτερικός κανονισμός, πού θά επιτρέψει συμμετοχικότερες καί πλατύτερες διαδικασίες καί δραστηριότητες. Θεωρω βέλτιστη πρακτική το νά επιδιωχθει ευθύς εξ αρχης μία ισορροπημένη, αντιπροσωπευτική σύνθεση καί διαδοχική δόμηση μιας τέτοιας συλλογικότητος. Πρωτα απ'ολα γιά τή φύση της δραστηριότητας, αλλά καί γιά τήν προς τά εξω εικόνα, τό "ιδρυτικό" γκρούπ οφείλει μεν νά ειναι εντονα αντικαπιταλιστικά πολιτικοποιημένο, αλλά επ'ουδενί προσανατολισμένο μονοκομματικά /μονοτασικά /μονοπαραταξιακά. Χρεάζονται ατομα από διαφόρους πολιτικούς χώρους, οι ισορροπίες προκειμένου νά μη δημιουργηθουν εσφαλμένες εντυπώσεις ειναι λεπτές. Αλλο κοινό χαρακτηριστικό των αρχικων ιδρυτων πρέπει νά ειναι μία αριστη εξωθεν μαρτυρία ως πρός τό αγωνιστικό τους παρελθόν καί τό ταξικό ηθος.

   Ειναι σαφές οτι οι ΠΟΡΚ (αλλά καί τά μεταγενέστερα αυτων εργατικά σοβιέτ) δέν ειναι σχήματα γιά κάθοδο σέ σωματειακές η αλλες εκλογές, εδω δεν μιλαμε γιά στήσιμο συνδυασμων αλλά γιά σχήματα εργατικης αμέσου δράσεως.

   H δεύτερη "στρώση" συμμετοχων πέριξ του ιδρυτικου πυρηνα μπορει νά συμπεριλάβει καί συναγωνιστές λιγότερο μεν πολιτικοποιημένους, ομως μέ αυξημένο εργατικό - συνδικαλιστικό ακτιβισμό.

   Από εκείνη τή φάση καί πέρα, οι αλλεπάλληλοι κύκλοι διευρύνσεων, συμβαδίζοντας μέ τίς επιδόσεις του σχήματος, θά προσελκύσουν βαθμιαια ολο τό υποσύνολο του συμπαθουντος προσωπικου πού εχει τήν τάση νά υποστηρίξει τή σωστή πλευρά του οδοφράγματος τήν ωρα της ταξικης ανατροπης (καί αυτός ειναι καί ο τελικός στόχος στό κάτω-κάτω). Στό τέλος θά εχουν μείνει απ'εξω τά κατακάθια του εργατόκοσμου, ητοι τά διοικητόσκυλα, οι εθελόδουλοι, οι καθ'ἕξιν καί ἐξακολούθησιν απεργοσπάστες, οι χαφιέδες, οι ρουφιάνοι, οσοι επωφελουνται παρασιτικά μέ εκδουλεύσεις καί συναλλαγές "κάτω από τό τραπέζι".

   ---

   Τά 3 διαδοχικά στάδια ωρίμανσης θά σηματοδοτηθουν από τήν πρόσκτηση των κρίσιμων μαζων συμμετεχόντων, πού θά ανεβάσουν τόν πηχυ των δυνατοτήτων στά κάτωθι επίπεδα μέ τή σειρά:
   1. Συμβατικός απεργιακός καί εργατικός ακτιβισμός
   2. Βραχύχρονες λειτουργικές καταλήψεις
   3. Γενική Πολιτική Απεργία καί συνακόλουθη διαρκής λειτουργική κατάληψη
   Πάνω σέ αυτό τό γενικό καί κατευθυντήριο πνευμα πρέπει νά εξειδικευθουν κατά επαγγελματικό κλάδο εφαρμόσιμα case studies καί σύντομα νά υπάρχουν τά πρωτα απτά αποτελέσματα στήν πράξη.

Πλειστηριασμοί 1ης κατοικίας - προάσπιση του θεμελιώδους ανθρωπίνου δικαιώματος της στεγάσεως

---

Ο λόγος γιά τό απειλητικό φασμα των κατασχέσεων κατοικιων, αλλά καί γενικότερα των εξώσεων ανθρώπων από τίς κατοικίες τους. Ηδη εχουμε μία ζοφερή πρόγευση από τό αποκαρδιωτικό θέαμα των αστέγων σέ δημόσιους χώρους καί τά ρίγη πού προκαλει η -περισσότερο η λιγότερο ρεαλιστική- πιθανότητα νά βρεθουμε καί οι ιδιοι κάποια στιγμή σέ παρόμοια κατάσταση.

Τό εν λόγω ζήτημα ειναι αρκετά περίπλοκο μέ ενα μεγάλο ευρος παραμέτρων, γι'αυτό πρέπει νά τό σκεφτουμε σέ ολες του τίς πτυχές, εξετάζοντάς το καί ως "δικηγόροι του διαβόλου", αλλά καί ως κατήγοροί του. Θά ξεκινήσομε μέ αφετηρία τή βασική αρχή οτι κανείς δέν ειναι ανεκτό νά απομείνει αστεγος. Ακόμη καί κάποιος πού λόγω ιδιοτροπίας θέλει νά διάγει βίον καί λάιφστάυλ αστέγου, πρέπει νά εχει δυνατότητα προσβάσεως σέ συμβατική κατοικία σέ οποιαδήποτε στιγμή η περίσταση τό θελήσει. Επιπρόσθετα θά θέσομε καί κάποια μίνιμουμ αποδεκτά ποιοτικά standards γιά μία στοιχειώδη κατοικία, προφανως δέν ειναι ανεκτά τά παραπήγματα, τά τσαντίρια, οι τρωγλες, οι φαβέλλες. AYTA TA μίνιμουμ standards ειναι διεκδικήσιμα καί διεκδικητέα ως εξης:

Στό μέν σοσιαλιστικό μέλλον πού οφείλομε νά επιδιώκουμε καί νά προπαρασκευάζουμε, η εξασφάλισή τους ειναι προφανής καί αυτονόητη

Στό δε ζοφερό παρόν, η διεκδίκησή τους επιστρατεύει κάθε πρόσφορο τρόπο ακτιβιστικης πιέσεως πρός τό καθεστώς, ετσι ωστε νά εξαναγκάζεται στήν παροχή τους πρός τούς οικονομικά ασθενέστερους εις βάρος των οικονομικά ισχυρότερων. Ενας εκ των ενδεδειγμένων τρόπων ειναι καί η παρεμπόδιση των πλειστηριασμων, πού θά δουμε εν συνεχεία τό ευρος καί τό πεδίο εφαρμογης πού φαίνεται ευλογο νά εχουν. Πρέπει νά εχομε υπ' οψη μας, οτι ζουμε σέ μία εποχή "καρότου καί μαστιγίου", αλλά χωρίς τό καρότο, οπου η πλουτοκρατία εχει αποθρασυνθει, θεωρωντας οτι εχει εξουδετερώσει τό "αντίπαλο δέος", εχει πετάξει ολα τά προσχήματα της παλιας ψυχροπολεμικης δηθεν "αστικης δημοκρατίας" καί ασκει πλέον μία απροκάλυπτη γενοκτόνο νεοφιλελέ δικτατορία "των αγορων". Eχουμε πισωγυρίσει πολύ πιό πρίν καί από τή Γαλλική Επανάσταση. Καί μάλιστα τά στατιστικά μεγέθη πού oι ιδιες οι καταπιέστριες τάξεις εχουν θέσει ως δεικτες αποδόσεώς της, δέν της αφήνουν περιθώρια διαλλακτικότητος, ταξικης διαπραγματεύσεως, κοινωνικων συμβολαίων η οτιδήποτε παρόμοιο. Πρέπει συνεπως νά εχουμε τή συναίσθηση οτι ακόμη καί οι πιό ηπιες πρακτικές πολιτικης ανυπακοης, παθητικης αντιστάσεως, μποϋκοττάζ, αρνήσεως πληρωμων καί τά σχετικά αντιμετωπίζονται μέ τήν πιό βάρβαρη καταστολή καί εξανδραποδισμό.

Εδω πρέπει νά διευκρινισθει οτι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων στεγάσεως δέν ειναι αποκλειστικά αντικείμενο των εξειδικευμένων πρός τουτο συλλογικοτήτων (π.χ. κατά των πλειστηριασμων), αλλά οφείλει νά επεκτείνεται σέ κάθε ειδους κοινωνικούς φορεις, συνδικατα, επιμελητήρια, συνοικιακές επιτροπές κ.ο.κ. Οι μέθοδοι πάλης πού διέπουν αυτές τίς οργανώσεις (π.χ. η απεργία, οι αποκλεισμοί δρόμων κ.λπ.) δέν πρέπει νά αξιοποιουνται μόνο γιά στενά συντεχνιακά τους ζητήματα, αλλά καί γιά παρεμβάσεις ευρυτέρου κοινωνικου ενδιαφέροντος, οπως τό θέμα πού συζητουμε στό παρόν κείμενο.

Από κει καί πέρα, πρέπει νά διερευνήσουμε κάποια υποθετικά ακραια σενάρια γιά νά δουμε ως που φθάνουν τά ορια, αλλά καί η φύση των διεκδικουμένων από τά κινήματα προστασίας της στεγάσεως.

1. ο σενάριο: Πως διασφαλίζεται στοιχειώδης κατοικία σέ κάποιον πού υποθήκευσε ολα του τά ακίνητα γιά νά μεγιστοποιήσει κάποιο επιχειρηματικό δάνειο καί στή συνέχεια φαλήρισε?
2. ο σενάριο: Τί γίνεται μέ κάποιον χρεοκοπημένο, του οποίου η κατοικία υπερβαίνει κατά πολύ τό μίνιμουμ standard γιά τό μέγεθος της οικογενείας του? Ειναι επιδιώξιμο νά διεκδικηθει η μετακίνησή του σέ χαμηλότερων προδιαγραφων κατοικία, προκειμένου νά αποδεσμευθει η δικιά του πρός εξυπηρέτηση του χρέους του?

Ποιές ειναι οι τρέχουσες ρυθμίσεις κοινωνικης πρόνοιας γιά αυτά? Tί θεσμοθετημένη προστασία υπάρχει εναντι του κινδύνου της πλήρους απώλειας στέγης? Καί ακόμη: ποιά ειναι η δέουσα κινηματική αντιμετώπιση των πλειστηριασμων στίς ανωτέρω περιπτώσεις? Σέ κάθε περίπτωση θεωρουμε οτι ουτε κι αυτοί, ουτε ακόμη καί ο πιό απατεώνας επιχειρηματίας νοειται νά παραμείνει αστεγος (ασχέτως του αξιόποινου των πράξεών του).

Χρειάζεται ως κινήματα νά εξετάσουμε διάφορες γραμμές αμυνας. Αποτροπή πλειστηριασμων - παρεμπόδιση εξώσεων - καταλήψεις & απαλλοτριώσεις γιά στέγαση αστέγων - αυτοάμυνα εναντι της καταστολης.

BEBAIA, AYTA επ'ουδενί μπορουν νά κυτταχτουν ξεκομμένα από ενα ευρύτατο φασμα κονωνικοακτιβιστικων δράσεων, πού περιλαμβάνουν ενδεικτικά

προάσπιση καί αλλων κοινωνικων αγαθων κρίσιμων γιά τήν ποιότητα ζωης, οπως του περιβάλλοντος, της βιώσιμης κινητικότητας, της ποσοτικης καί ποιοτικης διατροφικης επαρκείας, της υγείας καί της παιδείας

προάσπιση της ειρήνης κόντρα στόν ιμπεριαλιστικό, γενοκτόνο μιλιταρισμό

διαφύλαξη καί καλλιέργεια των πολιτιστικων αγαθων καί φυσικά πρέπει νά λειτουργήσουν ως συνεργαζόμενα καί συγκοινωνουντα δοχεια (οχι ομως συγχωνεύοντας ολα τά επί μέρους αντικείμενα κάτω από τό ιδιο οργανωτικό σχημα), μέ κοινό παρονομαστή μία υγιή ταξική ενιαιομετωπική φιλοσοφία, καί συναίσθηση των κοινων εχθρων πού εχουν νά αντιμετωπίσουν.

Ειναι μαλλον αυταπόδεικτο οτι μία πλεονεκτική θέση μάχης στίς επάλξεις αυτου του κοινωνικου κινήματος -καί των παρεμφερων- παρέχει η συνεπής τήρηση μιας συγκροτημένης επαναστατικης αντικαπιταλιστικης θεωρίας καί πρακτικης. Πλεονεκτική, διότι παρέχει στούς συμμετέχοντες τήν αυτοπεποίθηση καί τήν ηθική επιβεβαίωση οτι δέν ζητιανεύει κάποιο χατίρι, φιλανθρωπία η οικτο από τήν καταχρηστικά νομιμοποιημένη στέρηση της στέγης, αλλά διεκδικει αποφασιστικά, δυναμικά καί αταλάντευτα ενα αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα. Επίσης κόβει τό Γόρδιο δεσμό του ξεσκαρταρίσματος "κακων" καί "καλων" η "δικαίων" πλειστηριασμων. Η παρεμπόδιση πλειστηριασμων υπό αυτό τό πρισμα δέν ενέχει υποχρεωτικά τήν κρίση γιά τό αδικο η μη του καθενός εξ αυτων. Δέν νοειται τό κίνημα να λειτουργει ως φίλτρο μεταξύ "δικαίων" καί αδίκων πλειστηριασμων. Αδικο ειναι πρωτίστως τό ολο κράτος, καθεστώς καί "θεσμικό" πλαίσιο, καί η υπονόμευση καί ανατροπή του προϋποθέτει παρεμπόδιση, μποϋκοττάρισμα καί σαμποτάρισμα σχεδόν ολων των δραστηριοτήτων του μέχρι τή διαμόρφωση νέων πολιτειακων οντοτήτων εκ του απολύτου μηδενός (κοινως να μήν απομείνει λίθος επί λίθου του υπάρχοντος θεσμικου εποικοδομήματος).